Toen ik in het derde studiejaar plots uit mijn oude, vertrouwde dorpsschooltje geplukt werd en op de banken van een meisjesschool in De Grote Stad werd neergeplant, stond ik maandenlang op met buikpijn. Elke dag, weken aan een stuk.
"Ik wil niet naar school, ik kan niet naar school, ik heb bui-huikpij-hijn."
Ik zie mijn mama nog zo voor me. Aan de voordeur, hoogstwaarschijnlijk met binnenin een hart dat brak in duizend gruzelementen. Maar haar handen deden precies het tegenovergestelde en duwden me zachtjes richting auto.
"Ga toch maar, dat gaat wel weer over."
En zo ging het elke dag opnieuw, tot ik op een dag opeens toch mijn draai gevonden had in die nieuwe klas (waar het mij eerst leek dat ik alles verkeerd deed, schreef, berekende, ...). Wat een opluchting moet dat geweest zijn voor mijn mama: een kind dat vrolijk en zonder problemen naar school gaat.
Hetzelfde, maar dan in mini-versie, maak ik nu soms ook mee. Maar dan zijn het mijn handen die Anna aan de kinderverzorgster geven en dan is het mijn dochter die zich aan me vastklampt en hoofdschuddend "Nee. Nee. Nee." roept. Soms zijn er dikke, bolle tranen bij. Soms kleeft ze gewoon aan me vast als superlijm. Soms gaat het wel zonder problemen, maar het is toch altijd een beetje spannend.
Maar vanochtend stapte ze zelf naar binnen. Blij met het vooruitzicht om op de krijtmuur te mogen tekenen, naar de visjes te kijken en snel mee te gaan luisteren naar het verhaaltje dat de kinderverzorgster net aan het voorlezen was.
Niks geen geween, gewoon een dikke kus, poortje open, snel zelf haar plekje zoeken op de mat tussen de andere kindjes en aandachtig meeluisteren.
Wat wordt ze groot.
8 opmerkingen:
Ooh, zo schoon....
Prachtig! Blink maar verder!
Ik herinner me die tijd ook nog... Daarom bracht Patrick hen vaak naar de crèche. En dan kwam er een moment waarop ze popelend bij de voordeur stonden, klaar om te vertrekken.
Bij Wannes was het Sandria, de kinderverzorgster die absoluut en helemaal verliefd op hem was. Zodra hij haar opmerkte, zag hij ons niet meer staan en rende hij met open armen op haar toe. Die twee waren zo verknocht aan elkaar dat Sandria amper een dag vrij durfde nemen.
Bij Flo waren het haar boezemvriendinnen: Bjorg, Jella, Luna... Ze klommen samen op het podium, knuffelden elkaar en begonnen dan 'Van Afrika tot in Amerika' van K3 te zingen - hun handjes al micro. Vertederend.
Het zijn schone jaren, Sarah. En het komt altijd goed. Flo heeft al die vriendinnen gehouden en ook Wannes heeft nog een paar vrienden uit die tijd. Alleen Sandria. Ik vraag me af wat er van haar geworden is...
een grote stap! vergeet niet dat het af en toe weer even minder zal gaan, maar nu heeft ze al bewezen dat ze het kan en het wordt elke keer weer gemakkelijk.
@ Buurvrouw: bel eens naar de crèche en vraag eens naar Sandria? Of laat haar iets weten, stuur een foto'tje op van Wannes nu. Ze zal er ongelooflijk blij mee zijn. Mijn zoon heeft in de crèche gezeten waar ik ook als baby ben geweest en de 2 verzorgsters die er nog waren van toen waar zo blij om me terug te zien. Na 30 jaar wisten ze nog altijd wie ik was.
& wat staat de tijd haar goed zo te lezen! Fantastisch moedig is ze (nu) al..
Go Anna! Wat een grote meid. Deze week is bij ons de Meld-je-aan-brief in de bus gevallen. Frida naar school?! Ze is nog maar net uit mijn buik... Maar kom, toen ik voor de eerste keer een halve dag naar het kleuterklasje mocht en ik na een tijdje doorkreeg dat er kindjes waren die een héle dag mochten blijven, was ik niet meer te houden. Ik moest en zou ook een hele dag blijven. Mijn mama liet me dan maar. Als ik 's avonds thuiskwam, was ik zo moe dat ik met jas en al nog aan, helemaal voldaan, op de mat in slaap viel. Heerlijk!
Vanaf na de paasvakantie gaat Frida voor het eerst (twee halve dagen) naar de opvang. Eens benieuwd hoe zij gaat reageren.
Groetjes,
Sabien
Och, schattig :-)
Een reactie posten