Naar Villa Augustus in augustus

Toen we terugkwamen van Friesland passeerden we langs Dordrecht. Even overwogen we nog om een nachtje te stoppen bij Villa Augustus, de verbouwde watertoren plus enorme moestuin plus marktcafé plus restaurant plus winkeltje-waar-je-hebberig-van-wordt plus bakkerij. Ik had er al zoveel goeds over gelezen op allerlei blogs, en dan pas ook nog bij Mme Zsazsa herself. Enfin, ik kon eigenlijk niet wachten om er naartoe te gaan!

Maar met een peuter erbij leek ons dat toch weer iets minder, dus dat plan belandde in de vuilbak. Gelukkig boekte mijn wederhelft stiekem een nachtje aldaar, twee maanden later. Zonder dochter. Soms eens gewoon terug lief van zijn en niet alleen mamamamama zijn, mensen toch, dat kan toch zo'n deugd doen, he.

Om mijn beloning (naar Villa Augustus dus) te verdienen, moest ik eerst wel een beetje peddelen door de Biesbosch. 't Is te zeggen: ik heb me laten varen, want ik had het te druk met rondkijken - zo mooi is het daar. Zeg maar sprookjesachtig eigenlijk, met al die kleine kreekjes en rustige rust. Mocht je trouwens middenin de Biesbosch willen logeren, dat kan ook, want er is een jeugdherberg. Die gaan we volgend jaar zeker eens testen - met dochter!

En in de late namiddag betraden we het walhalla der walhalla's: Villa Augustus. De kamer op zich was nu niet zo fantastisch om over naar huis te schrijven, maar dat hele pakket met moestuin en restaurant en nog zoveel meer, dat was het wat die '24 uur van Dordrecht' zo super maakte!

Als ik ooit een café heb, wil ik ook zo'n supergrote leestafel! 

Eigenlijk pendelden we continu tussen het restaurant (in het ene gebouw) en het hotel (in de watertoren). 

Heerlijk aperitiefje - dutje.

Heerlijk diner - dutje.

Heerlijk ontbijtbuffet - dutje. 

Zalig! Oh ja, neem een dikke portefeuille mee als je gaat, want aan al het moois en lekkers in dat winkeltje is het moeilijk weerstaan.

We trokken ook nog even Dordrecht in, waar het moeilijk was om een terrasje te vinden dat kon tippen aan het terras van Villa Augustus. 

Maar ze hadden er wel een Groothoofdspoort. Echt iets voor S.! 

En de platenzaken van Dordecht kennen we nu ook op ons duimpje. Inclusief Floris de hond. Dit piepkleine, volgestouwde platenwinkeltje was eigenlijk nog het gezelligste 'café' dat we gevonden hebben. Koffietje?

Uitslapen. Bijpraten. Plannen smeden. Hard lachen. Geen pampers of fruitpap. Wijn met sloten. Dutjes. En dan halverwege de terugrit niet meer kunnen wachten om die dochter van ons terug te zien. Geweldige combo!