Koudede in de wijk

Er zijn mensen die denken dat de gitarist altijd alleen naar hen kijkt. Of dat het echt over hen gaat als Koen Wauters zingt dat hij niet meer bij te sturen is. Maar ik denk optredens doorgaans eerder iets als 'zouden die nooit eens naar het toilet moeten tijdens zo'n optreden?' en om handtekeningen zal ik al helemáál nooit gaan vragen. 

Omdat wij onze dochter dit weekend hadden uitbesteed aan gewillige grootouders konden we nog eens op het gemak naar Muziek in de Wijk, op het pleintje achter ons huis. Vandaag stond daar Koudede uit Niger op het podium. Veel mensen worden verschrikkelijk zenuwachtig van die muziek, maar ik vind dat heerlijk hypnotiserend. Ik zie mijzelve al zitten in een hutteke in de woestijn, met op de achtergrond een paar mannen die wat tokkelen op hun gitaar om dan samen te staren naar de ondergaande zon. 

Niet dat ik nu zo het type ben dat heel de dag blootsvoets op Sfinks rondloopt en alles wat niet van de Wereldwinkel komt verafschuwt, maar ik vind het wel de perfecte muziek om op te werken thuis, heel de dag op repeat. 

Dus kocht ik daarstraks een plaatje van Koudede. Zo'n echte single in vinyl. 

En toen we het podium passeerden op weg naar huis, porde mijn lief mij aan: 'Ah! Daar zijn die mannen, vraag maar een handtekening!'. Goed wetende dat hij liever zo'n handtekening op zo'n plaatje heeft dan ik. Om vervolgens stiekem deze foto van mij te maken en dat dan schaamteloos op mijn tijdslijn op Facebook te posten. 

Tss. Liefde in moderne tijden. 't Is niet meer wat 't geweest en 't zal nooit niemeer...