Zo.

Dat ziet er al iets beter uit, nietwaar? 

Na drie poetsbeurten (waarvan  een met bruine zeep, een met azijn en een helaas met iets minder ecologisch) is het hout nog niet helemaal wat het moet zijn, maar het is wat het is. Het groen tegen de muren wil ik nog wel wegkrijgen. Volgens mijn mama is javel het enige dat nu nog zal helpen, maar als iemand een alternatief heeft zonder plaatselijke milieuramp als gevolg: graag. 

Alle bloempotten staan nu in het hoekje bij elkaar. De kamperfoelie staat wel op straf, want die had bladluizen uitgenodigd.

En met die mat heb ik ooit eens drie weken rondgezeuld door Laos en Thailand (echt waar, ik moet dat eens afleren, souvenirs kopen die buiten formaat zijn), dus ik ben blij dat ik ze eindelijk kan gebruiken.

Laat de zomer beginnen!

Het washandje

Anna is ziek. Hoesten. Snot. Zeuren. Hoewel ze er meestal nog verbazingwekkend vrolijk onder blijft, zijn er toch momenten waarop ze echt alleen maar wil hangen, bij voorkeur op onze arm. En als ze daar dan ligt, met haar gezicht vol snot en tranen, dan is het tijd.

Tijd om te doen wat mijn mama altijd deed.
Tijd voor waar ik zelf als kind zoveel deugd van had, dat ik het nu nog altijd voel.
Tijd om een nat washandje boven te halen.

Als ik met dat washandje over haar gezicht wrijf, dan besef ik plots dubbel zo hard dat ik haar mama ben. De enige. En dan denk ik aan mijn mama. En hoeveel deugd het deed als ze met een nat washandje over mijn zieke gezicht veegde.

En dan wens ik dat iedereen op de hele wereld iemand heeft die met een nat washandje klaar staat als het even niet meer gaat.

Ra, ra, ra

Ra, ra, ra, het is handig, tijdbesparend en naar 't schijnt goed voor uw portemonnee. Wat is het?

Een weekmenu! Normaal ben ik meer van de 'ik kook gewoon waar ik vanavond zin in heb'-methode, maar wat blijkt? Een weekmenu, dat werkt dus echt!

Ik dacht dat dat alleen was weggelegd voor de superstrak georganiseerde huisvrouwen der aarde - het type huisvrouw dat ik niet ben, om eens een eufemisme te gebruiken. Maar nu blijkt dat toch wel echt te werken, zeker, zo'n weekmenu. Don't worry, ik ga hier niet elke week opschrijven wat wij gaan eten of gegeten hebben. Kookprogramma's genoeg, en over eten kan u al gaan lezen bij andere blogs die daar veel beter in zijn dan ik. Tenzij u dat echt wilt natuurlijk, maar dat denk ik niet.

Het grappige is dat zo'n weekmenu een nieuw mechanisme in gang zet. In plaats van te koken waar ik zin in heb, heb ik zin in wat ik ga koken. En dat is -reclamestem aan- een heel nieuwe sensatie voor mij! Nu zit ik mij al heel de week te verlekkeren op wat er nog gaat komen. Bovendien hou ik van een goedgevulde koelkast. Plus, ik moet niet meer om de vijf botten naar de winkel rennen.

Een win-win-situatie, heet zoiets volgens mij.

Lekkere vrijdag #4: héle hoge hoogdag

Gisteren vierden mijn wederhelft en ik onze twaalf-jaar-samen-dag. Prima excuus om een taartje te bakken!

Gelukkig was het geen echte taart, want mijn lief was voor de gelegenheid toevallig ook al langs de bakker gepasseerd. Mijn baksel was een kaartentaart, eentje met kaartjes in twee categorieën: geven en nemen. Twee dingen die toch redelijk essentieel zijn in een relatie. (vooral als hij geeft en ik alles neem, haha, flauwe mopjes zelf aan te vullen)

En zo verzekerde ik mezelf tenminste ook van enkele cadeautjes, hèhè! (dat was voor ik wist van de taartjes en de bos rozen, maar kom, nog een paar extra leuke cadeautjes kunnen er altijd bij, nietwaar ;-)

's Avonds testten we bij wijze van Lekkere Vrijdag een recept uit van Jonge Sla. Oh boy, dat was lekker! Citroenspaghetti met pompoensalade. Aanrader! Het kleinste lid van onze familie vond dat precies ook, want die was met geen stokken in bed te krijgen voor 23 uur. Als er iets te vieren valt, is ze er als de kippen bij. Ze wilde waarschijnlijk niet gaan slapen voor die pompoensalade (inclusief pittige kruiden) op was, want die vond ze niet te versmaden.

Als de volgende twaalf jaar even leuk zijn als deze, dan sta ik er goed op.
Hoera voor ons!

Op een ander

En hoe was uw lange, lange weekend? Ik hoop dat u er ook zo hard van genoten heeft. Ik moet nog een beetje afkicken van zoveel fijne dagen met drie. Wij gingen tulpen plukken in Berendrecht en zand tussen onze tenen voelen in Zeeland. Dat was trouwens nog eens een belevenis, dat hele zandgebeuren.

Dit is hoe ik het mij had voorgesteld:

1. De dochter staart verwonderd naar de open zee en kan haar geluk niet op.
2. We zetten haar in het zand en ze begint er meteen gretig mee te spelen. 
3. Wij doen een dutje in de warme lentezon terwijl Anna zich in stilte bezig houdt met zandkastelen en consoorten.
   

Dit is wat er echt gebeurde:

1. Het wandelpad naar het strand was veel verder weg dan voorzien. 
2. De regenwolken kwamen veel sneller dichterbij dan voorzien.
3. Toen we aan het strand kwamen, deed de dochter hoegenaamd niets.
4. Toen ik haar in het zand zette met haar blote voeten, wilde ze terug op het dekentje.
5. Toen ze haar hand in het zand placeerde, was er maar een ding in haar ogen te lezen. En het was geen verwondering. Nee. Het was pure, onversneden PANIEK!
6. Intussen begon het te regenen.
7. Dit gebeurde allemaal op ongeveer 45 seconden. 
8. Waardoor wij binnen de minuut terug ingepakt en op de terugweg waren. 

Ach, ja. Het zal wel een goed verhaal zijn voor de speech op haar huwelijksfeest, zeker? En gelukkig doen de Nederlanders aan borrelen. Dat vond ze dan weer wel leuk. Echt een dochter van haar moeder, dat kind.

 

PS: ik schrijf tegenwoordig ook op een ander, namelijk voor Biodroom, de supergezellige gemeenschapstuin op Linkeroever (Antwerpen), met groenten in grote puinzakken vol potgrond en kunstenaars en gratis concerten en een volkskeuken in de zomer.
Komt dat zien! Of lees in elk geval mijn posts van de voorbije week ;-)

• Zin in een kopje verse thee? Met zelfgekweekte kruiden dan nog wel. 
• Ook met maar één vierkante meter kan je een moestuintje bouwen!
• En deze zalige stadsgenoot kweekt courgetten met zicht op het Centraal Station. Jihaa!