Anna is ziek. Hoesten. Snot. Zeuren. Hoewel ze er meestal nog verbazingwekkend vrolijk onder blijft, zijn er toch momenten waarop ze echt alleen maar wil hangen, bij voorkeur op onze arm. En als ze daar dan ligt, met haar gezicht vol snot en tranen, dan is het tijd.
Tijd om te doen wat mijn mama altijd deed.
Tijd voor waar ik zelf als kind zoveel deugd van had, dat ik het nu nog altijd voel.
Tijd om een nat washandje boven te halen.
Als ik met dat washandje over haar gezicht wrijf, dan besef ik plots dubbel zo hard dat ik haar mama ben. De enige. En dan denk ik aan mijn mama. En hoeveel deugd het deed als ze met een nat washandje over mijn zieke gezicht veegde.
En dan wens ik dat iedereen op de hele wereld iemand heeft die met een nat washandje klaar staat als het even niet meer gaat.
10 opmerkingen:
O! Wat mooi!
schoon...
Mijn mama deed dat vroeger ook altijd :-) Kga dat nog es vragen :-)
Ontroerend...
zo waar!
Als je ziek bent dan heb je het meeste aan je mama!
Ja. Zo is het. Ik hoop het ook.
Mooi!
(En ja, washandje = geborgenheid en melancholie)
zucht
Schoon!
Een reactie posten