I have a dream... of wacht eens... zeven dromen

- dat ik op een ochtend opsta en dat de zolder gerenoveerd is
- dat de nieuwe badkamer er al is
- dat ik aan niets anders hoef te denken dan aan welk schattig dingetje ik nu weer eens zou gaan maken voor mini-me
- dat ik het hele huis een grondige poetsbeurt kan geven
- dat ik nog eens kan gaan slapen zonder de wekker te zetten
- dat er al een echte kinderkamer is
- dat ik zonder jas naar buiten kan

Begrijp me niet verkeerd, he, ik klààg niet, ik droom alleen maar.
Maar eerst is het nog een maand lang keihard werken voor het nieuwe boek en de leukste weetjes opsnorren over de belangrijkste bezienswaardigheden van Antwerpen.

Go me, go me, go me!

Nachtelijk vertier

Deze dagen ben ik gedoemd tot strikte structuur en slapen, véél slapen. En vooral: op tijd gaan slapen. Er zit niks anders op dan naar dat lijf van mij te luisteren. Anders moet ik het de volgende dag bekopen, dus doe ik (meestal) braafjes wat mijn lichaam mij influistert.

Maar 's nachts, na het standaard toiletbezoek om klokslag half vijf, dan geniet ik van een gestolen moment waar niemand anders iets mee te maken heeft. Dan is hij/zij even van mij alleen. Dan leg ik mijn handen op mijn buik en volg ik wat er daar vanbinnen allemaal gebeurt. En dan draait de baby soms een hele kwartslag op enkele minuten tijd. Of dan bouwt hij/zij daarbinnen een feestje met handen en voeten tegelijk. Een zalig gevoel.

Ik hoop alleen dat het geen gabber wordt, die baby van ons.

Raar

Zo raar is dat nu toch niet, een boterham met kaas, keiveel ketchup en augurken, he? Dat zou ik voor ik zwanger was ook al lekker gevonden hebben. En de bewering van mijn buurvrouw (zin in zoet = een meisje, zin in zout = een jongen) gaat ook niet op want de ene dag word ik overvallen door een drang naar onverantwoord veel chocolade en de andere dag moet de zak chips eraan geloven. 't Zal een hermafrodietje worden, zeker?

Wat ik raarder vind is de hoeveelheid spuuglelijke en/of tuttige kinderkleding die er bestaat! Pastelkleuren en beige, brr. Ik zal toch terug zelf achter mijn naaimachine moeten kruipen denk ik. Of hopen op een goeie zomer, zodat ons kind alleen maar een pamper en een bodieke aan moet doen natuurlijk.

Vragen voor wie niet op Facebook zit

Bon, met een baby op komst moet er dringend geklust worden -en dan bedoel ik niet de rare term van klussen die op zwangerschapsforums gebruikt wordt, maar het echte mannenwerk. Staan op het verbouwingslijstje: de badkamer (die helemaal vernieuwd moet worden), een groendak (bovenop die badkamer) en een zolder (waar nu niet veel is en die 1 slaapkamer en 1 bureau moet worden) en daar allemaal nieuwe ramen in.

Of dat nu allemaal klaar geraakt voor de baby er is, daar heb ik mijn bedenkingen bij, maar met de badkamer alleen al zou ik al superblij zijn! Wat er onvermijdelijk ook op ons lijstje staat zijn verbouwingsvragen. Mijn Facebookvrienden heb ik al een hele week lastiggevallen met deze vragen, vandaar dat ik het nu over de blogboeg gooi.

Ik heb zelf namelijk altijd 101 dingen die ik liever doe dan me bezig houden met onderstaande vragen, dus ik reken op u, beste lezer. Als u het echt te saai vindt, begrijp ik dat ook volledig en mag u deze beurt overslaan. Ga niet langs start -u ontvangt geen geld want dat gaat allemaal op zijn tegen dat mijn vragen beantwoord zijn vrees ik.

Here we go:

• Is bamboeparket aan te raden en zo ja, ook in de badkamer? (en nee, ik heb Bregje nog altijd niet gevonden, madame)

• Wie weet een goeie groendakaanlegger?

• Wie heeft zolderinspiratie?

Positief - negatief

Ik ben niet van het zagende soort. Sowieso vind ik dat onze waarde landgenoten zo vaak alleen maar kijken naar wat we niet hebben -terwijl wij hier meestal net zoveel tevéél hebben! Dat de mensen toch eens leren een beetje contenter te zijn met alle dingen die hier zomaar zijn.

Waar ik wel met een portie gezonde jaloezie -of beter: bewondering- naar kan kijken is naar talent. Naar mensen die loepzuiver het mooiste lied uit hun keel tevoorschijn toveren. Of naar mensen die van die ongelofelijk schone foto's kunnen maken. Neem nu de fotoreportages van Nimsa. Ik moet daar bijna van blèten zo schoon.

copyright www.nimsa.be 

Een grappige conclusie

Met een paar collega's volgden we pas een cursus rond sociale media, over hoe je Facebook en consoorten moet gebruiken om je doelgroep te bereiken en van die dingen. De lesgever stelde de vraag wie regelmatig iets post op zijn Facebook-account en voor wie dat eerder een opgave is, wie daar echt zijn hoofd over moet breken.

Die vraag leidde tot een bizarre conclusie want daar waar mijn collega een enorme flapuit is van het extraverte soort, vraag je aan mij best niet om iets in een groep te gooien. Ik durf het wel, maar ik babbel gewoon niet zo graag. Vaak denk ik al terwijl ik iets aan het zeggen ben 'Maar wat ben ik hier nu toch aan het zeggen?'. Nee, ik luister liever.

In het echte leven dan. Want nu lijkt dat in het virtuele leven helemaal andersom te zijn. Facebookstatussen, blogposts en reacties rollen er bij mij zo uit, die dienen zich als het ware vanzelf aan in mijn hoofd, terwijl mijn collega zelden zelf iets zal schrijven op haar Facebookprofiel. En dat, beste mensen, vond ik best wel een beetje grappig. 

Enfin, we weten allemaal dat ik dit hier vandaag schrijf bij wijze van afleiding voor mezelf en om mijn zenuwen voor vanavond te onderdrukken, maar laten we nu maar eventjes gewoon doen alsof het echt een wereldschokkende conclusie is, ok? Ok! 

Energy level high!

Vorige week was niet zo'n goeie week. Of tenminste, donderdag en vrijdag waren niet wat je noemt geslaagd.

Teveel werken, teveel piekeren, teveel binnenzitten, teveel zitten suffen.
Te weinig ontspanning, te weinig lachen, te weinig frisse lucht, te weinig slaap.

Gevolg: energy level low en weinig beweging in the baby department.
Remedie: fiets op en naar het park! Ook al was dat dan door de regendruppels, het voelde héérlijk. Met elke ademteug leek het of mijn batterijen laagje per laagje weer helemaal werden opgeladen.

Gisteren zette ik de trend verder: hard werken maar ook hard ontspannen, in een zwembad dat ik maar moest delen met twee andere mensen. Met de baby die onder me aan hing in het water voelde ik me net een soort van moederdolfijn. Niet dat mijn zwemslagen zo sierlijk zijn -verre van- maar het idee van een kleintje zo dicht tegen je aan te hebben in het water.

Gevolg: zalig veel klopjes en stampjes en vlinders. En energie. En werklust. En goede moed.

Ik voel de lente opborrelen, maar ik vrees dat het ergste nog moet komen -hoorde ik daar vanochtend weer het woord 'smeltende sneeuw' op de radio? Laat de winter maar plaatsruimen voor de lente, ik ben er klaar voor.

En Nina Simone voelt het ook -ja, nog eens Nina, altijd Nina:

PS: morgen weten we misschien of het een jongen of een meisje is!

Op de kop

Precies vijfenzeventig dagen zijn we vandaag getrouwd. Hoera! En net vandaag passeerde dit liedje nog eens de revue in onze cd-speler. Het is het nummer dat we lekker luid draaiden in het districtshuis, toen de grapjas-schepen was uitgebabbeld, we onze ringen omhadden en we onze handtekening zetten onder het Officiële Document. De zaal vulde zich in een mum van tijd met breed glimlachende mensen.

En toen het liedje daarstraks begon liet ik prompt de strijk vallen om mijn lief man eens goed vast te pakken voor een danske. Het ging alleen net iéts moeilijker dan vijfenzeventig dagen geleden, met die bult ertussen, maar dat geeft niet.

Mochten er nog mensen zijn die twijfelen: trouwen is heerlijk!

Hoe ik me een.. euhm.. bult schrok

Ik probeer niet teveel te lezen over zwangerschap en aanverwanten en van die vrouwenforums op babysites blijf ik al helemààl zo ver mogelijk uit de buurt. Bangmakerij en Onnodige Stresserij vind ik dat meestal. Maar soms lees ik wel eens hoe het met den Appie gesteld is op 9maand. 

Zoals nu las ik dat er blijkbaar al iemand in mij zit die ongeveer achttien centimeter meet. Achttien. Centimeter. Heb je dat al eens bekeken op een meetlat? Een mens van achttien centimeter, ik was eigenlijk nog gewoon in de 'je baby is nu ongeveer zo groot als een peer'-fase. Maar nee, dus plotsklaps zit er al iemand van achttien centimeter in mijn buik. Hoe zot is dat!

Nog zotter vond ik wat er een paar nachten geleden gebeurde. Dat ik opstond om te gaan plassen -dat vond ik al lang niet zo gek meer-, maar toen ik daarna even wakker lag, klopte er ineens iemand aan. Niet aan de deur, nee, ergens in mijn buik, ja!

Tok.......... (Heh? Was dat wat ik denk dat het was?)
Tok.......... (Oh my god dat was de baby! Denk ik.)
Tok.......... (Ja, dat was zéker de baby!)

En dat was het. Dus lag ik op een donderdagnacht om vijf uur 's ochtends met wijdopen ogen en een razendsnel kloppend hart naar het plafond te staren. Magic!

Op het gevaar af om een echte babyblog te worden (vergeef me Sid), nog even een foto van hoe dat eruit ziet, iemand -een baby, voor alle duidelijkheid!- van 18 centimeter in je buik hebben:

Een date met een kanjer

Sinds kort heb ik elke avond een date met deze kanjer. Dat komt door een erfelijke factor in ons familiebloed, genaamd 'de Factor V (5) van Leiden', waardoor er meer kans is op stollingsproblemen, waardoor er meer kans is op bloedklonters, waardoor er meer kans is op minder eten voor de baby.

Stoer als ik ben ram ik dus elke avond deze klepper in mijn bovenbeen. Eigenlijk spuit je dit best in je buik, maar gelukkig zei de gynaecologe dat het ook in mijn been mocht.

En zo stoer ben ik nu eigenlijk ook weer niet. Want elke avond probeer ik te doen alsof het niet meer hoeft. Of zeg ik dat ik het een keertje ga overslaan. Maar dat krijg ik dan ook weer niet over mijn hart. En er zijn echt wel veel grotere spuiten dan deze. Ach ja, het is voor een goed doel, hee, mensen, alles voor het goede doel!

En met welke uit de kluiten gewassen knaap heeft u elke avond rendez-vous?
Ik hoop dat het er een is waarvan het stokje niet zo prikt.

Het Jaar van de Inspiratie

Zwanger zijn is iets raars. Naast het feit dat ik niet voorbij een (oven)raam, spiegel of enig ander blinkend oppervlak kan lopen zonder mezelf en mijn buik erin te bekijken, de eeuwige jeuk op mijn buik en rug, de moeheid die me overvalt op de raarste momenten - net als de honger (gelukkig niet de misselijkheid) en de goedbedoelde informatie van mensen over wat je nu wel of niet mag eten (bangmakerij, ik zeg het u!) lijkt het ook of die baby mijn inspiratie van binnenuit opeet.

De eerste drie maanden was ik te moe om ook maar één creatieve (of enige andere) poot uit te steken, de maand daarna leek de inspiratie nog steeds niet terug te komen. Lichte paniek, want er staan nog enkele opdrachten op het programma waarvoor wel enige vorm van inspiratie vereist is de komende weken - niet in het minst ons eigen geboortekaartje.

En dan had ik het nog niet over de 'kerst'kaartjes! De kaartjes zelf verstuur ik meestal pas na nieuwjaar, maar het idéé is er normaal toch al veel vroeger. Nu was er niks. Noppes. Nada. Tot ik me gisteren gewoon terug achter mijn linomesjes en rubberstempeldinges zette. Héérlijk, weer eens iets maken met mijn eigen handen! Snij snij, stempel stempel. Zelfs met twee kleuren, mensen, een primeur! Het leek hier wel een mini-zeefdrukkerijtje - héél erg mini dan. En missie geslaagd: vandaag kan ik alvast enkele kaartjes op de bus doen.

Maar niets zo erg als vrezen dat 'het' weg is en niet meer terugkomt. Bij deze wens ik iedereen voor 2011 dus een onophoudelijke stroom aan inspiratie toe - mezelf inbegrepen!