Een grappige conclusie

Met een paar collega's volgden we pas een cursus rond sociale media, over hoe je Facebook en consoorten moet gebruiken om je doelgroep te bereiken en van die dingen. De lesgever stelde de vraag wie regelmatig iets post op zijn Facebook-account en voor wie dat eerder een opgave is, wie daar echt zijn hoofd over moet breken.

Die vraag leidde tot een bizarre conclusie want daar waar mijn collega een enorme flapuit is van het extraverte soort, vraag je aan mij best niet om iets in een groep te gooien. Ik durf het wel, maar ik babbel gewoon niet zo graag. Vaak denk ik al terwijl ik iets aan het zeggen ben 'Maar wat ben ik hier nu toch aan het zeggen?'. Nee, ik luister liever.

In het echte leven dan. Want nu lijkt dat in het virtuele leven helemaal andersom te zijn. Facebookstatussen, blogposts en reacties rollen er bij mij zo uit, die dienen zich als het ware vanzelf aan in mijn hoofd, terwijl mijn collega zelden zelf iets zal schrijven op haar Facebookprofiel. En dat, beste mensen, vond ik best wel een beetje grappig. 

Enfin, we weten allemaal dat ik dit hier vandaag schrijf bij wijze van afleiding voor mezelf en om mijn zenuwen voor vanavond te onderdrukken, maar laten we nu maar eventjes gewoon doen alsof het echt een wereldschokkende conclusie is, ok? Ok!