Het hele verhaal

Ok. Jullie willen het hele verhaal, jullie krijgen het hele verhaal:

Tijdens onze eerder vermelde zoektocht naar een geschikte keukenvloer, belandden we vorige zondag in een oud huis. Een huis dat lang geleden van de overgrootmoeder van S. was. Een huis waar tot over enkele weken een vrouw woonde, samen met héél veel honden en héél veel katten. Het beestenvrouwtje betaalde de huur niet meer en werd uit het huis gezet.

Hier moet ik wel even stipuleren dat "huis" een relatieve benaming is. Het is niet "huis" als in gezellige, knusse thuis.
Nee, het gaat hier om "huis" als in krot, vies stinkend kruipkot met posters van Playboy tegen de muur. Hoe die posters daar bij die vrouw terecht zijn gekomen is me een raadsel. Misschien waren die posters van een ver-verleden-man, die vanwege het krot (of het vrouwtje) opgestapt is. Of misschien was het een lesbische beestenvrouw. Daar kan je over discussiëren. Maar dat ga ik nu maar even niet doen. Jullie wilden immers het Verhaal.

We kwamen die zondag dus aan bij dat huis, want daar zou nog een mooie oude tegelvloer liggen. En omdat wij toch niet kunnen kiezen welke vloer we willen en omdat een oude vloer wel in ons huis past en omdat een gratis vloer altijd welkom is, gingen we een kijkje nemen.

We komen binnen, ligt er een dode poes. Ik was de eerste van het gezelschap (S. en zijn ouders) die merkte dat die dode poes daar lag. Dus nee, Sid Frisjes, ik heb geen poes geaaid en ik heb zeker geen dode poes geaaid waarvan ik dacht dat ze nog leefde.
Dat vrouwtje had gewoon héél veel poezen die intussen allemaal naar het asiel waren gebracht. Behalve ééntje. Da's zo'n beetje het verhaal van dat ene geitje dat in de klok verstopt zat. Maar met deze poes liep het dus wel ietsje slechter af.

Volhardend als we zijn stapten we verder, langs de dode poes, op zoek naar de tegelvloer. Die viel best mee, dus dat zou later nog onze vloer kunnen worden. We stapten vol goeie moed (en blij dat we uit dat stinkend kot waren) terug in de auto.

Hier was ik ook weer de eerste die opmerkte dat mijn broek vol zwarte kleine beestjes hing. "Och" zei de mama van S. "flauwe, dat zijn donderbeestjes!"
Totdat ik zo'n "donderbeestje" ongeveer een halve meter ver zag springen. Wij heel de rit dus vlooien van ons af zitten kloppen, thuis direct gedoucht en kleren in de was gegooid. Het resultaat ziet u op de foto.
Dat betreft weliswaar enkel mijn benen. Niemand anders had ook maar één jeukende, vreselijke, zotmakende vlooienbeet.

Het huis wordt binnen enkele weken afgebroken. En ik hoop de poes ook.