Wat is dat toch met mij en die zak chips.
- Ik kan géén zak chips opendoen en hem dan niet tot op het laatste kruimeltje leegeten.
- Ik kan géén chips op tafel zetten als hapje voor de gasten zonder er zelf van mee te eten.
- Ik kan géén chips eten zonder dat het lijkt alsof ik al drie weken ondervoed op survival ben.
- Ik lust niet alle flavours, maar als de chips voor mij staan en er is geen andere smaak in de buurt, vind ik plots dat "deze smaak toch eigenlijk ook wel meevalt".
- Het aantal vetrolletjes groeit recht evenredig met het aantal zakken chips dat ik eet. Daar denk ik ook vaak aan als ik die chips eet. En tóch kan dat me niet weerhouden van punt 1, 2, 3 en 4.
- Er is niets dat zo hard stinkt als de adem van iemand die net aan de paprika chips heeft gezeten. En tóch kan dat me niet weerhouden van punt 1, 2, 3 en 4.
Tegenwoordig probeer ik mezelf te redden door op elk "tsjippeke" een halfuur te knabbelen, maar dan neemt de macht der gewoonte over en begin ik weer aan punt drie.
Professionele hulp is aangewezen, vrees ik.
6 opmerkingen:
of hele kleine zakskes kopen?
Als ik me niet vergis heb ik pas ergens gelezen/gezien dat veel groenten zich er perfect toe lenen om gefrituurd te worden! (komkommer ed. uiteraard niet wegens te waterig). Misschien eens proberen om geen chips te komen en vervolgens fijngeschilde wortelschijfjes te frituren. Het duurt een pak langer dan een zak chips open te doen, de smaak is misschien ook niet je dat maar als je het niet probeert, weet je het niet hé.
In Toy Story II komt er ook een leuk detail over de vingers van een persoon die net paprika chips heeft gegeten in close-up... echt discusting... :-) maar oh zo lekker indeed...
I know the feeling...
Ik heb mezelf al dikwijls opgelegd om niet meer langs de chipkesrayon te wandelen in de winkel, maar ik kan er niet aan weerstaan (en het is de kortste weg naar de yoghurtjes).
Sofagenoten snappen alvast niet dat ik een hele zak chips op een avond naar binnenwerk, met het nodige gesmak én de nodige zijsmaakjes. Zijnde: een vach-qui-rit'ke (heerlijk bij een zout ribbelchipske) en een glaasje appelsiensap (heerlijk om je chipsje in onder te dompelen).
Dus Saar, you're not alone, maar als je ooit iets hoort van een chipsafkickmethode, let me know (want die vetrollekes... op onze leeftijd ... 't is niemeer zoals toen we 15 waren!)
Misschien starten we beter een zelfhulgroep??
En dan kunnen jullie tijdens de fandag samen een laatste zakje chips eten?
Een reactie posten