Ik laat de boel een weekje de boel. Draai maar verder zonder mij. Ook al loopt alles in het honderd terwijl ik weg ben, I couldn't care less! Stiekem word ik zelfs even een heel klein beetje giechelig als ik eraan denk dat sommige mensen misschien in standje-paniek geraken terwijl ik weg ben (niet omdat ik weg ben uiteraard ;).
Vandaag eerst een paar compleet legaal gestolen uurtjes voor mezelf. Om in pyjamabroek door het huis te sloffen en sloten koffie naar binnen te kappen. Om een beetje door de krant te bladeren. Voor een schandalig lang middagdutje. Om alvast wat in te pakken. Om wat te strijken. Als ik zin heb. Om wat af te wassen. Als ik zin heb. Om naar 't stad te gaan. Als ik zin heb. Om te tekenen, als ik zin heb.
Heerlijke dagen - structuurloze dagen.
En morgen zitten we nu ongeveer op het vliegtuig. Richting Madrileense zon (?). We gaan natuurlijk elk museum vanbinnen en vanbuiten bezichtigen. De cultuur opsnuiven. De geschiedenis van deze historische stad foutloos leren opzeggen. Alle burgemeesters van de Spaanse hoofdstad alfabetisch én chronologisch opsommen. Elke dag minstens één begeleide wandeling plus achteraf een uitgebreid schriftelijk verslag neerpennen.
(pauze)
(pauze)
...NOT!!
Wij gaan gewoon vijf dagen lang op onze luie reet terrasjes doen, tapas eten, wijn en bier drinken, churros bestellen als ontbijt en rechtstaand een koffietje naar binnen klatsjen, en mijn schetsboek eindelijk eens voltekenen/plakken/kribbelen.
Dàt gaan wij doen!
woensdag 9 april 2008
zondag 6 april 2008
Hallo?
Mijn oudste neefje Bram (die van het communiefeest) heeft sinds vandaag ook zijn eigen blog. Ik had het nog niet half uitgelegd of hij was er al helemaal mee weg! Jaaa... kids today! In elk geval: zeg hem ook hallo, dat zou ik supertof vinden.
Want eerlijk is eerlijk, als wij zo met twee heel de tijd hallo tegen mekaar zitten te zeggen, dat begint op den duur ook een beetje saai te worden ;)
Want eerlijk is eerlijk, als wij zo met twee heel de tijd hallo tegen mekaar zitten te zeggen, dat begint op den duur ook een beetje saai te worden ;)
woensdag 2 april 2008
Spic en span
Omdat ze haar badkamer net betegeld had, belde B. gisteren of ze mocht komen douchen bij ons. “Over een uurtje ofzo?”
Ik zeg: “Ok, geen probleem, over een uurtje is perfect!”
Ik denk: “Oh my godjes, over een uurtje! En S. heeft zich vanochtend geschoren dus de wastafel hangt vol haartjes die overal inkruipen! En ik heb er al weken niet meer gestofzuigd! En die lange haren van mij plakken zelfs tot tegen het plafond! En-”
Relax. Take it ea-easy. Dit is wel het moment om mijn hoofd koel te houden en een actieplan op te starten. Terwijl ik de laatste inkopen doe, organiseer ik in mijn koele hoofd dat hele uur tot op de minuut. Thuiskomen, verwarming aanzetten zodat B. niet in de kou moet douchen, boodschappen uitladen, stofzuiger en kuisvod mee naar boven nemen. Tot zover de structuur.
Dan: gewoon als een gek beginnen kuisen! Tandpastaspatten van de spiegel vegen, baard- en ander haar zorgvuldig verwijderen, zo hard stofzuigen dat de badmat eindelijk nog eens van die vrolijk rechtopstaande tentakeltjes heeft en niet meer zo’n platgetrapt geval is, lege shampooflessen weggooien, I’m on the roll here, people!
Nog geen twintig minuten later staat mijn badkamer loeihard te blinken, met mij er middenin. Straal straal, schijn schijn. Op nog geen halfuur meer voldoening dan van een ganse werkdag! Nog! Ik wil nog!
Als ik terug beneden kom, zie ik het huis plots met andere ogen. Het lijkt wel of ik nu pas zie wat er al weken ligt. Ik wandel door de woonkamer terwijl mijn armen op automatische piloot links en rechts graaien om spullen op te rapen of te verplaatsen.
Jezus, wat voor mensen wónen hier eigenlijk! Het soort mensen dat nooit de salontafel opruimt. Of de afwas vier dagen laat staan (lang leve afwasmachines maar de pannen moeten nog wel met het handje). Het volk dat vettige kinderhandjes op de vloer wel een leuke decoratie lijkt te vinden.
Terwijl ik het aangekoekte vet uit de pan sta te schuren bedenk ik enthousiast (Fantastisch Idee Alert!) dat ik dit gewoon élke avond moet doen. Als een wervelwind door het huis. Ja! Nigella en haar “goddelijke huisvrouw”-bak-tactieken kunnen me gestolen worden. Voortaan is mijn huis spic en span. Voortaan eten wij gewoon van de vloer en hoeven we nooit meer af te wassen.
Hmpf. Ha. Hahaha. Mwoehahahaa. 1 april! De enige die van mij een aprilvis heeft gekregen gisteren was ikzelf.
Spic en span, yeah right. In my dreams.
(maar voor (schoon-)moeders die meelezen: altijd onthouden dat ik graag overdrijf!)
Ik zeg: “Ok, geen probleem, over een uurtje is perfect!”
Ik denk: “Oh my godjes, over een uurtje! En S. heeft zich vanochtend geschoren dus de wastafel hangt vol haartjes die overal inkruipen! En ik heb er al weken niet meer gestofzuigd! En die lange haren van mij plakken zelfs tot tegen het plafond! En-”
Relax. Take it ea-easy. Dit is wel het moment om mijn hoofd koel te houden en een actieplan op te starten. Terwijl ik de laatste inkopen doe, organiseer ik in mijn koele hoofd dat hele uur tot op de minuut. Thuiskomen, verwarming aanzetten zodat B. niet in de kou moet douchen, boodschappen uitladen, stofzuiger en kuisvod mee naar boven nemen. Tot zover de structuur.
Dan: gewoon als een gek beginnen kuisen! Tandpastaspatten van de spiegel vegen, baard- en ander haar zorgvuldig verwijderen, zo hard stofzuigen dat de badmat eindelijk nog eens van die vrolijk rechtopstaande tentakeltjes heeft en niet meer zo’n platgetrapt geval is, lege shampooflessen weggooien, I’m on the roll here, people!
Nog geen twintig minuten later staat mijn badkamer loeihard te blinken, met mij er middenin. Straal straal, schijn schijn. Op nog geen halfuur meer voldoening dan van een ganse werkdag! Nog! Ik wil nog!
Als ik terug beneden kom, zie ik het huis plots met andere ogen. Het lijkt wel of ik nu pas zie wat er al weken ligt. Ik wandel door de woonkamer terwijl mijn armen op automatische piloot links en rechts graaien om spullen op te rapen of te verplaatsen.
Jezus, wat voor mensen wónen hier eigenlijk! Het soort mensen dat nooit de salontafel opruimt. Of de afwas vier dagen laat staan (lang leve afwasmachines maar de pannen moeten nog wel met het handje). Het volk dat vettige kinderhandjes op de vloer wel een leuke decoratie lijkt te vinden.
Terwijl ik het aangekoekte vet uit de pan sta te schuren bedenk ik enthousiast (Fantastisch Idee Alert!) dat ik dit gewoon élke avond moet doen. Als een wervelwind door het huis. Ja! Nigella en haar “goddelijke huisvrouw”-bak-tactieken kunnen me gestolen worden. Voortaan is mijn huis spic en span. Voortaan eten wij gewoon van de vloer en hoeven we nooit meer af te wassen.
Hmpf. Ha. Hahaha. Mwoehahahaa. 1 april! De enige die van mij een aprilvis heeft gekregen gisteren was ikzelf.
Spic en span, yeah right. In my dreams.
(maar voor (schoon-)moeders die meelezen: altijd onthouden dat ik graag overdrijf!)
maandag 31 maart 2008
Slechts
Gisteren hadden mijn lief en ik het over onze slechte eigenschappen. Bij hem is het dat eeuwige uitstellen. Gelukkig maar dat-ie dat altijd doet eigenlijk, want een perfecte man, wat kan je daar nu mee?
En nu wilt u vast mijn persoonlijke werkpuntjes lezen, I assume? (Ja hoor, begint u zich al maar vast te verkneukelen! Andermans imperfecties? Zomaar te grabbel op het net? Leedvermaak op maandag? Hoera!)
Wel. Ik krijg het verschrikkelijk op mijn zenuwen van mijn eigen plannen en ideeën. Mijn eeuwige “JA!-laten-we-dat –doen!”hoofd, daar word ik zo moe van. Met de jaren heb ik geleerd mezelf in te tomen en even (minstens 3 minuten) na te denken alvorens mijn nieuwe levensroeping wereldkundig te maken. Maar dat lukt vaker niet dan wel.
Het gaat ongeveer als volgt. Ik zit een beetje rond te lummelen en plots krijg ik weer een lumineuze ingeving. Ik zie allerlei fantastische kanten aan dat idee en ben zo enthousiast dat ik prompt iedereen die ik ook maar in de verste verte zie ervan op de hoogte breng. Mijn nieuwe levensmissie! Mijn draai op deze wereld! Ja!
Maar. Dag na dag komen er onvermijdelijk zaken op de proppen die mijn Fantastische Idee onmogelijk haalbaar maken. En dan verlies ik de interesse en de moed om door te zetten en ik haak af. Gevolg? Weken later vragen mensen benieuwd naar mijn wilde plannen. Dus moet ik altijd eerst diep nadenken (er waren immers alweer drie andere Grote Plannen de revue gepasseerd in de tussentijd) en schoorvoetend toegeven: “Oh dat? Nee, jammer, niks van in huis gekomen…”
En dat vind ik nu eens echt een van mijn allerallerallerslechtste eigenschappen.
PS1: Dus. Volgende keer als ik met een idee kom aandraven: geloof het niet. Maar dat deed u vast allang niet meer.
PS2: Als blijk van medeleven mag u altijd uw werkpuntjes in de commentaarbox hieronder deponeren. Gedeelde smart...
En nu wilt u vast mijn persoonlijke werkpuntjes lezen, I assume? (Ja hoor, begint u zich al maar vast te verkneukelen! Andermans imperfecties? Zomaar te grabbel op het net? Leedvermaak op maandag? Hoera!)
Wel. Ik krijg het verschrikkelijk op mijn zenuwen van mijn eigen plannen en ideeën. Mijn eeuwige “JA!-laten-we-dat –doen!”hoofd, daar word ik zo moe van. Met de jaren heb ik geleerd mezelf in te tomen en even (minstens 3 minuten) na te denken alvorens mijn nieuwe levensroeping wereldkundig te maken. Maar dat lukt vaker niet dan wel.
Het gaat ongeveer als volgt. Ik zit een beetje rond te lummelen en plots krijg ik weer een lumineuze ingeving. Ik zie allerlei fantastische kanten aan dat idee en ben zo enthousiast dat ik prompt iedereen die ik ook maar in de verste verte zie ervan op de hoogte breng. Mijn nieuwe levensmissie! Mijn draai op deze wereld! Ja!
Maar. Dag na dag komen er onvermijdelijk zaken op de proppen die mijn Fantastische Idee onmogelijk haalbaar maken. En dan verlies ik de interesse en de moed om door te zetten en ik haak af. Gevolg? Weken later vragen mensen benieuwd naar mijn wilde plannen. Dus moet ik altijd eerst diep nadenken (er waren immers alweer drie andere Grote Plannen de revue gepasseerd in de tussentijd) en schoorvoetend toegeven: “Oh dat? Nee, jammer, niks van in huis gekomen…”
En dat vind ik nu eens echt een van mijn allerallerallerslechtste eigenschappen.
PS1: Dus. Volgende keer als ik met een idee kom aandraven: geloof het niet. Maar dat deed u vast allang niet meer.
PS2: Als blijk van medeleven mag u altijd uw werkpuntjes in de commentaarbox hieronder deponeren. Gedeelde smart...
vrijdag 28 maart 2008
Laat het bieden beginnen!
Komaan, u wist toch helemaal niet wat u tijdens de regenbuien van dit weekend moest gaan doen. Gelukkig ben ik er nog om u even mee te delen wat ik vind dat u moet gaan doen.
Ik zeg: verdiep u in mijn wenslijst en koop me een leuk cadeautje. Wat zegt u? Een prangende Visa-rekening die in uw ooghoeken prikt? Och, guttegut, dat kan nog wel een weekje wachten. Verrast u nu eerst maar eens deze medemens met een Kaboodle-cadeautje. Wat dacht u van het Bird Attack-kostuumpje hierboven?
U mag me -tijdens het overhandigen van uw zorgvuldig uitgekozen presentje-uiteraard altijd bedanken voor deze uitstekende weekendtip. Maar als u daar nu toch geen zin in zou hebben, dan is u dat bij voorbaat vergeven.
In ieder geval, van mijnentwege: graag gedaan.
PS: als u nog dringende vragen mocht hebben tijdens het uitkiezen van een cadeau: wij zitten een paar dagen hier. En hier. Maar maandag ben ik er weer om al uw vragen te beantwoorden. Fijn weekend!
woensdag 26 maart 2008
Someone, please Kaboodle me!
Zij is momenteel druk bezig met haar [wijvenweek] dus hopelijk is ze intussen onoplettend genoeg zodat ik stiekem een lumineus idee van haar blog kan pikken ;-)
Op Kaboodle kan je je eigen wenslijst maken. Laat de wereld weten waar je echt blij van wordt. Dat lukte bij mij over het algemeen nog redelijk tot zeer goed, maar toch. Nooit meer foute cadeaus! Nooit meer geveinsd blij zijn tijdens het uitpakken! Nooit meer in de rij gaan staan om die lelijke vaas om te ruilen!
Wat ik er al zeker op ga zetten? Dit. (which reminds me: someone up voor een ouderwets Mario Bros Nintendo-weekend? Pick a date!)
En laat me nu gerust, ik moet Kaboodelen!
dinsdag 25 maart 2008
… en ook een vreselijke controlefreak
Is de deur wel op slot? Heb ik de verwarming wel uitgezet? Sleutels, gsm, portefeuille, check. Staat het vuur uit? Ik heb het raam toch wel gesloten?? Heb ik de auto wel goed dicht gedaan? Ik heb de sleutels toch niet op de deur laten zitten? Goodness, had ik nu de voordeur laten openstaan? Sleutels, gsm, portefeuille, check. Is mijn fiets wel op slot?? Had ik dat alarm nu wel juist opgezet? (tijdens de bouwwerken:) Ik heb die stekker van de drilboor toch uitgetrokken? Dat ding moest maar eens vanzelf beginnen drillen! (tijdens het zoobezoek:) Al mijn neefjes en nichtjes zijn toch nog bij mij?? Ik ben toch geen van mijn neefjes vergeten op de tram?!? Sleutels, gsm, portefeuille. Check.
Terwijl mijn lief rustig ’s morgens zijn broek strijkt en vervolgens het strijkijzer de hele dag laat opstaan (waardoor ik ’s avons op een wild piepend, gloeiend heet strijkijzer uitkom) of het gaspitje de hele nacht laat branden na een laatste theetje van de avond (waardoor ik ’s ochtends –terwijl monsieur nog in bed ligt- een bedankgebedje doe omdat ons huis niet in brand is gevlogen), ben ik op dat vlak een echte, vreselijke, verschrikkelijke, onuitstaanbare controlefreak.
Mijn lief wordt dan ook zot van al mijn avondvragen als hij als laatste komt slapen. “Heb je de verwarming op het juiste menu gezet voor morgenvroeg?” “Is de badkamerdeur dicht zodat het daar morgenvroeg dan ook echt warm is?” “Heb je de rolluiken dicht gedaan?”
Meestal wordt hij er helemaal gek van, maar net als ik me voorgenomen had om al die vragen dan niet meer te stellen, is hij toch iets van de checklist vergeten.
Maar echt, ik moet dat afleren. Ik wil niet zo iemand worden die zeventien keer het licht in de kamer aan en uit moet doen en twee keer in haar handen moet klappen vooraleer ze er binnen durft. Of iemand die exact eenendertig keer terug naar binnen gaat om te kijken of het gasvuur wel zeker uit is. Ofzoiets.
Help.
Mij.
Terwijl mijn lief rustig ’s morgens zijn broek strijkt en vervolgens het strijkijzer de hele dag laat opstaan (waardoor ik ’s avons op een wild piepend, gloeiend heet strijkijzer uitkom) of het gaspitje de hele nacht laat branden na een laatste theetje van de avond (waardoor ik ’s ochtends –terwijl monsieur nog in bed ligt- een bedankgebedje doe omdat ons huis niet in brand is gevlogen), ben ik op dat vlak een echte, vreselijke, verschrikkelijke, onuitstaanbare controlefreak.
Mijn lief wordt dan ook zot van al mijn avondvragen als hij als laatste komt slapen. “Heb je de verwarming op het juiste menu gezet voor morgenvroeg?” “Is de badkamerdeur dicht zodat het daar morgenvroeg dan ook echt warm is?” “Heb je de rolluiken dicht gedaan?”
Meestal wordt hij er helemaal gek van, maar net als ik me voorgenomen had om al die vragen dan niet meer te stellen, is hij toch iets van de checklist vergeten.
Maar echt, ik moet dat afleren. Ik wil niet zo iemand worden die zeventien keer het licht in de kamer aan en uit moet doen en twee keer in haar handen moet klappen vooraleer ze er binnen durft. Of iemand die exact eenendertig keer terug naar binnen gaat om te kijken of het gasvuur wel zeker uit is. Ofzoiets.
Help.
Mij.
zaterdag 22 maart 2008
Er schuilt een pieper diep in mij
Ik ben zo iemand die graag binnenloert bij mensen. Of het nu in hun gezellig verlichte huis is als ik er met de bus langsrij. Of in hun krant op de trein. Of in hun neusgepeuter als we samen aan de rode lichten staan. Of op programma's waarin mensen slechte dingen eten en dat dan moeten afleren. Of in oude foto-albums die zomaar te grabbel liggen op rommelmarkten (wie doét nu zoiets?).
Hele verhalen breien zichzelf. Complete familiegeschiedenissen, rare gewoontes en verhalen over de toekomst van die mensen banen zich op zulke momenten in flarden allerlei wegen door mijn hersenkronkels.
In het leven ben ik de observator. Ik kijk vanaf de zijlijn toe en ik verveel me er geen moment. Geef mij maar plekken met véél mensen. Treinvertragingen zijn een zegen voor mij - als ik klaar ben met vloeken. Misschien is dat ook wel de reden dat ik zo'n onwrikbaar stadsmens ben.
Daarom ga ik ook graag alleen op pad. Ik herinner me nog dat ik als vijftienjarige op m'n eendje (luv ya, M. ;) naar Antwerpen ging. Een uur met de trein heen. Een uur terug. En als buit een paar cd's en massa's kronkels in mijn hoofd. Het leek wel alsof mijn gedachten een spons waren die af en toe volgezogen moest worden. En zo is het eigenlijk nog steeds.
Gisteren ging ik naar Lodewijk de Koningspinguïn (aanrader!). Beetje rondkijken, luidop lachen, extra veel aandacht om te besteden aan alles rondom mij. Alleen.
En het was een heerlijke avond!
Hele verhalen breien zichzelf. Complete familiegeschiedenissen, rare gewoontes en verhalen over de toekomst van die mensen banen zich op zulke momenten in flarden allerlei wegen door mijn hersenkronkels.
In het leven ben ik de observator. Ik kijk vanaf de zijlijn toe en ik verveel me er geen moment. Geef mij maar plekken met véél mensen. Treinvertragingen zijn een zegen voor mij - als ik klaar ben met vloeken. Misschien is dat ook wel de reden dat ik zo'n onwrikbaar stadsmens ben.
Daarom ga ik ook graag alleen op pad. Ik herinner me nog dat ik als vijftienjarige op m'n eendje (luv ya, M. ;) naar Antwerpen ging. Een uur met de trein heen. Een uur terug. En als buit een paar cd's en massa's kronkels in mijn hoofd. Het leek wel alsof mijn gedachten een spons waren die af en toe volgezogen moest worden. En zo is het eigenlijk nog steeds.
Gisteren ging ik naar Lodewijk de Koningspinguïn (aanrader!). Beetje rondkijken, luidop lachen, extra veel aandacht om te besteden aan alles rondom mij. Alleen.
En het was een heerlijke avond!
woensdag 19 maart 2008
Oh. My. God.
Serieus.
Heeft iemand het weerbericht op één gisteren kunnen volgen? Of was iedereen ook gewoon op die trui van de weerman aan het letten?
zondag 16 maart 2008
In de categorie 'Spreekwoorden & Gezegden' hebben wij vandaag voor u in de aanbieding:
*klik op beeld voor grotere versie*
Tussentijdse opdracht Toegepaste Grafiek: verwerk een of meerdere spreekwoord(en) in een illustratie.
Er zitten er tien in!
donderdag 13 maart 2008
Ow yeah
Een paar hoogtepunten van mijn weekend waren vierde (of vijfde?) eindigen in een quiz van bijna dertig ploegen, dit (*klik*) stempelalfabet kopen, kuisen en de zolder in mijn moederlijk huis opruimen.
O ja en -bijna vergeten!- koekjes bakken voor de tachtigste verjaardag van bomma patatjes natuurlijk.
Goh, zou er iemand meer rock 'n' roll zijn dan ik?!
dinsdag 11 maart 2008
Brief aan Joaquin Phoenix
derde opdracht voor de cursus columnschrijven: schrijf een column in briefvorm
Liefste Joaquin,
Hoe gaat het met je? Met mij gaat alles uitstekend!
Zou het kunnen dat ik je laatste brief niet ontvangen heb? Natuurlijk heb je er vast wel een geschreven. Het zal waarschijnlijk aan mij liggen: misschien moet ik mijn stapels brieven en papieren nog maar eens doorzoeken. Ik heb heel mijn weekend gespendeerd aan het snuffelen door alle paperassen, maar daar heb ik niets tussen gevonden. Straks kijk ik nog eens alle kasten na. Daar had ik nog maar twee keer gekeken. Niet dat ik je ervan verdenk geen brief aan mij te schrijven hoor! Het zal wel aan mij liggen, ik ben nu eenmaal een sloddervos.
O ja, had ik je al verteld dat ik bezig ben met een handwerkje? Ik wou het eigenlijk als verrassing houden, maar goed dan, omdat je zo aandringt: het wordt een sjaal voor je verjaardag. Nu ben ik je naam erin aan het borduren. Je verjaart pas in oktober, maar het is dan ook een heel gesofisticeerd kunstwerkje. Je gaat het echt geweldig vinden!
Je hebt ook de groeten van mijn moeder. Ze vraagt wanneer ze je nu eindelijk in levenden lijve gaat zien. Je moet echt eens binnenspringen op zondag om van haar kalkoengebraad te proeven.
Nog bedankt voor je gehandtekende foto trouwens! Je hebt een kleine schrijffout gemaakt -je schreef Cassandra in plaats van Sarah- maar dat geeft niet. Je zal het vast te druk gehad hebben met je nieuwe film. Dat snap ik wel. Ik heb de foto alvast op mijn nachtkastje gezet. Heb jij mijn veertiende foto ook aangekregen? Ik heb hem vorige week doorgemaild.
Hoe gaat het verder met het draaien van je laatste film, “Two Lovers”? Is Gwyneth nog altijd zo opdringerig? Als ze je te veel lastig valt, dan moet je maar heel hard aan mij denken, waarschijnlijk gaat ze dan wel weg. Ik heb al van veel mensen gehoord dat ze echt een beetje slettig is, dus trek het je niet aan, ze doet het vast bij iedereen.
Zo, ik moet alweer gaan. Moeder staat aan de trap te roepen dat ik mee moet naar het datingbureau, maar dat wil ik helemaal niet. Wat moet ik nu in zo’n bureau gaan doen als ik jou heb!
In elk geval, ik schrijf je snel weer…
Liefs,
Sarah
Liefste Joaquin,Hoe gaat het met je? Met mij gaat alles uitstekend!
Zou het kunnen dat ik je laatste brief niet ontvangen heb? Natuurlijk heb je er vast wel een geschreven. Het zal waarschijnlijk aan mij liggen: misschien moet ik mijn stapels brieven en papieren nog maar eens doorzoeken. Ik heb heel mijn weekend gespendeerd aan het snuffelen door alle paperassen, maar daar heb ik niets tussen gevonden. Straks kijk ik nog eens alle kasten na. Daar had ik nog maar twee keer gekeken. Niet dat ik je ervan verdenk geen brief aan mij te schrijven hoor! Het zal wel aan mij liggen, ik ben nu eenmaal een sloddervos.
O ja, had ik je al verteld dat ik bezig ben met een handwerkje? Ik wou het eigenlijk als verrassing houden, maar goed dan, omdat je zo aandringt: het wordt een sjaal voor je verjaardag. Nu ben ik je naam erin aan het borduren. Je verjaart pas in oktober, maar het is dan ook een heel gesofisticeerd kunstwerkje. Je gaat het echt geweldig vinden!
Je hebt ook de groeten van mijn moeder. Ze vraagt wanneer ze je nu eindelijk in levenden lijve gaat zien. Je moet echt eens binnenspringen op zondag om van haar kalkoengebraad te proeven.
Nog bedankt voor je gehandtekende foto trouwens! Je hebt een kleine schrijffout gemaakt -je schreef Cassandra in plaats van Sarah- maar dat geeft niet. Je zal het vast te druk gehad hebben met je nieuwe film. Dat snap ik wel. Ik heb de foto alvast op mijn nachtkastje gezet. Heb jij mijn veertiende foto ook aangekregen? Ik heb hem vorige week doorgemaild.
Hoe gaat het verder met het draaien van je laatste film, “Two Lovers”? Is Gwyneth nog altijd zo opdringerig? Als ze je te veel lastig valt, dan moet je maar heel hard aan mij denken, waarschijnlijk gaat ze dan wel weg. Ik heb al van veel mensen gehoord dat ze echt een beetje slettig is, dus trek het je niet aan, ze doet het vast bij iedereen.
Zo, ik moet alweer gaan. Moeder staat aan de trap te roepen dat ik mee moet naar het datingbureau, maar dat wil ik helemaal niet. Wat moet ik nu in zo’n bureau gaan doen als ik jou heb!
In elk geval, ik schrijf je snel weer…
Liefs,
Sarah
Sjtoem
Dat ik er vanochtend pas aan dacht om dat etiketje -dat al drie jaar in mijn rug zit te prikken- uit mijn truitje te pulken.
vrijdag 7 maart 2008
The 100 questions exercise
Op de kalender die we van onze websitebouwer kregen (*klik* voor de online versie of kijk linksonder) staat elke dag een bizar citaat of een rare opdracht, maar altijd met een vette knipoog.
Soms heb je dan wel heel de dag zicht op Michael Jackson of parende olifanten naast je telefoon, maar soms is er ook stof tot nadenken. Bijvoorbeeld.
1 - wat eten we vanavond?
2 - wat eten we morgenavond?
3 - zou ik die derde tas koffie wel drinken?
4 - is mijn haarkleur niet te donker?
5 - op welke leeftijd stopt een mens best met de pil?
6 - naar waar gaan we dit jaar op reis?
7 - naar waar gaan we volgend jaar op reis?
8 - heeft er iemand hier een vod?
10 - waarom zijn er zoveel putten in de fietspaden van Antwerpen?
11 - welke tegels gaan we tegen de muur zetten?
12 - waarom hangt er altijd zoveel rook in café's?
13 - zit er een verslavende stof in chips?
14 - waarom is de meest gestelde vraag via gsm "waar ben je nu"?
15 - hoe kom ik eigenlijk over bij andere mensen?
16 - zou ik na zes jaar eens niet van job veranderen?
17 - hoe zal mijn leven er over tien jaar uitzien?
18 - waarom zijn weekends altijd zo snel voorbij?
19 - waarom staat tram 2 zo vaak in panne?
20 - welke mensen zouden de onzin op deze blog eigenlijk lezen?
Zo. Ik heb de eerste twintig genoteerd. De rest is voor jullie.
Soms heb je dan wel heel de dag zicht op Michael Jackson of parende olifanten naast je telefoon, maar soms is er ook stof tot nadenken. Bijvoorbeeld.
Make a list of 100 questions that are important to you.Honderd, dat lijkt me straf, maar ik wil wel eens een poging doen. Hier gaan we:
In one go.
1 - wat eten we vanavond?
2 - wat eten we morgenavond?
3 - zou ik die derde tas koffie wel drinken?
4 - is mijn haarkleur niet te donker?
5 - op welke leeftijd stopt een mens best met de pil?
6 - naar waar gaan we dit jaar op reis?
7 - naar waar gaan we volgend jaar op reis?
8 - heeft er iemand hier een vod?
10 - waarom zijn er zoveel putten in de fietspaden van Antwerpen?
11 - welke tegels gaan we tegen de muur zetten?
12 - waarom hangt er altijd zoveel rook in café's?
13 - zit er een verslavende stof in chips?
14 - waarom is de meest gestelde vraag via gsm "waar ben je nu"?
15 - hoe kom ik eigenlijk over bij andere mensen?
16 - zou ik na zes jaar eens niet van job veranderen?
17 - hoe zal mijn leven er over tien jaar uitzien?
18 - waarom zijn weekends altijd zo snel voorbij?
19 - waarom staat tram 2 zo vaak in panne?
20 - welke mensen zouden de onzin op deze blog eigenlijk lezen?
Zo. Ik heb de eerste twintig genoteerd. De rest is voor jullie.
woensdag 5 maart 2008
Hier stinkt iets, bent u het?
tweede opdracht voor de cursus columnschrijven: schrijf een opiniërende tekst
Uit een peiling van winkelketen Kruidvat naar Belgisch badkamergedrag blijkt dat maar 42 procent van de Vlamingen dagelijks een douche neemt. Dat moet dan een deel van Vlaanderen zijn dat ik niet ken want als ik denk aan tien mensen uit mijn directe vriendenkring weet ik zeker dat acht ervan dagelijks onder de douche springen (of beter: zich er in halfslapende toestand naartoe slepen). Dan doen onze Waalse vrienden het beter: zes en een halve Waal op de tien doucht zich elke dag. Best netjes vind ik dat.
Nog een verbazingwekkend feit: deodorant blijkt veruit het populairste verzorgingsproduct voor de Vlamingen te zijn. Maar liefst 87 procent rolt of spuit elke dag zijn oksels lekker fris.
Excuseer? Op mijn vorige job waren er minstens vier op dertig collega’s waarvan ik een sterk vermoeden heb dat ze nog nooit een deodorant van dichtbij hadden gezien. Elke dag vroeg ik me af af of ze hun eigen penetrante parfum echt lekker vonden of dat ze er gewoon een soort van feilloos immuniteitssysteem voor hadden ontwikkeld. De stille hints van andere collega’s schudden hen nog niet wakker. Terwijl volgens mij zo’n deodorant, zeker voor een zurig zweetgeurtje in combinatie met een sigaretten- en ik-heb-mijn-kleren-al-tien-dagen-niet-meer-gewassengeur, toch wel eens een meerwaarde kan opleveren. Al was het maar om ervoor te zorgen dat je collega’s hun boterhammen binnenhouden tijdens de middagpauze.
We gaan verder met onze enquête. Bekeek ik onze Waalse vrienden vroeger als een achtergesteld, in houthakkershemd gehuld volkje dat was blijven steken in de jaren tachtig, nu moet ik noodgedwongen mijn mening herzien. Van tien Waalse vrouwen smeren er bijna zes dagelijks een klodder mascara op hun wimpers, tegenover maar vijf op tien in Vlaanderen. De moderne beschaving is dan toch doorgedrongen tot onder de taalgrens! Maar blauwe mascara was natuurlijk ook heel erg hip in de eighties. Gecombineerd met lippenstift in paars pastel nog steeds een niet te kloppen combinatie.
Nu is het enkel nog wachten op een vergelijkende studie over het Belgische wc-bezoek. Hoe lang dat gemiddeld duurt bij mannen en vrouwen bijvoorbeeld. En wie daarbij de meeste sporen achterlaat. Want zó ver is de beschaving blijkbaar nog niet –excusez le mot- doorgesijpeld. Bij ons op kantoor was de norm: hoe hoger opgeleid, hoe meer remsporen er in de wc-pot werden achtergelaten als decoratie voor de volgende toiletbezoeker. En dan mag je nog de ere-directeur van de grootste firma van het westelijk halfrond zijn: een wc-borstel gebruiken, daar heb je bij mijn weten nog steeds geen universitaire opleiding voor nodig.
Voor het gebruik van een luchtverfrisser ook niet, dacht ik, maar dat zoek ik graag even voor u op.
Uit een peiling van winkelketen Kruidvat naar Belgisch badkamergedrag blijkt dat maar 42 procent van de Vlamingen dagelijks een douche neemt. Dat moet dan een deel van Vlaanderen zijn dat ik niet ken want als ik denk aan tien mensen uit mijn directe vriendenkring weet ik zeker dat acht ervan dagelijks onder de douche springen (of beter: zich er in halfslapende toestand naartoe slepen). Dan doen onze Waalse vrienden het beter: zes en een halve Waal op de tien doucht zich elke dag. Best netjes vind ik dat.
Nog een verbazingwekkend feit: deodorant blijkt veruit het populairste verzorgingsproduct voor de Vlamingen te zijn. Maar liefst 87 procent rolt of spuit elke dag zijn oksels lekker fris.
Excuseer? Op mijn vorige job waren er minstens vier op dertig collega’s waarvan ik een sterk vermoeden heb dat ze nog nooit een deodorant van dichtbij hadden gezien. Elke dag vroeg ik me af af of ze hun eigen penetrante parfum echt lekker vonden of dat ze er gewoon een soort van feilloos immuniteitssysteem voor hadden ontwikkeld. De stille hints van andere collega’s schudden hen nog niet wakker. Terwijl volgens mij zo’n deodorant, zeker voor een zurig zweetgeurtje in combinatie met een sigaretten- en ik-heb-mijn-kleren-al-tien-dagen-niet-meer-gewassengeur, toch wel eens een meerwaarde kan opleveren. Al was het maar om ervoor te zorgen dat je collega’s hun boterhammen binnenhouden tijdens de middagpauze.
We gaan verder met onze enquête. Bekeek ik onze Waalse vrienden vroeger als een achtergesteld, in houthakkershemd gehuld volkje dat was blijven steken in de jaren tachtig, nu moet ik noodgedwongen mijn mening herzien. Van tien Waalse vrouwen smeren er bijna zes dagelijks een klodder mascara op hun wimpers, tegenover maar vijf op tien in Vlaanderen. De moderne beschaving is dan toch doorgedrongen tot onder de taalgrens! Maar blauwe mascara was natuurlijk ook heel erg hip in de eighties. Gecombineerd met lippenstift in paars pastel nog steeds een niet te kloppen combinatie.
Nu is het enkel nog wachten op een vergelijkende studie over het Belgische wc-bezoek. Hoe lang dat gemiddeld duurt bij mannen en vrouwen bijvoorbeeld. En wie daarbij de meeste sporen achterlaat. Want zó ver is de beschaving blijkbaar nog niet –excusez le mot- doorgesijpeld. Bij ons op kantoor was de norm: hoe hoger opgeleid, hoe meer remsporen er in de wc-pot werden achtergelaten als decoratie voor de volgende toiletbezoeker. En dan mag je nog de ere-directeur van de grootste firma van het westelijk halfrond zijn: een wc-borstel gebruiken, daar heb je bij mijn weten nog steeds geen universitaire opleiding voor nodig.
Voor het gebruik van een luchtverfrisser ook niet, dacht ik, maar dat zoek ik graag even voor u op.
maandag 3 maart 2008
O ja het is weer die tijd van het jaar
voorkant: klik voor groter
achterkant: klik voor groter
Mijn neefje doet samen met zijn neef zijn communie. En deze tante gruwelt (en dat mag je gerust een understatement noemen) van truttige communieprentjes.
Vandaar: voor al uw communiedrukwerk: één adres ;)
Voor u geproefd
Normaal zijn wij niet zo van de early adopters en alle nieuwigheidjes uittesten, maar deze stond al lang op ons programma.
En mensen: ik lust geen zoet beleg maar die speculaaspasta is écht wel lekker. S. is gisteren zelfs met een glimlach in slaap gevallen dankzij het vooruitzicht op boterhammen met speculaaspasta in the morning.
Zo. Dat was het voor deze maandagochtend.
Of nee als ik dan toch reclame aan het maken ben, vooruit dan maar. Surft u eens naar Zinloos, bekijk het getrouwde-leven-met-twee-kindjes eens door een mannenbril en lach u een maandagse breuk.
En dat was echt alles. Een fijne week gewenst!
donderdag 28 februari 2008
Sarah strekt zich strak
Mijn bureaustoel staat op de juiste hoogte, knieën netjes in een hoek van 90°, ik maak om het halfuurtje een ommetje (naar de koffie en terug), ik buig netjes door mijn benen bij het tillen van zware dozen. Hel, ik heb mezelf zelfs ingehouden en niet gekuist dit weekend! (daar krijg ik namelijk altijd zo'n lage rugpijn van)
Toch was het niet voldoende: mijn ostheopaat heeft me opgezadeld met enkele rugoefeningen ter versterking van de lage rugspieren. En laat dat nu mooi meegenomen zijn: mijn buikspieren varen er óók wel bij!
Wie goed heeft opgelet weet dat ik sport echt haat, maar deze oefeningen vallen best mee. Ik doe ze op een kwartiertje tijdens mijn dagelijks rondje Man Bijt Hond/Friends en zelfs mijn lief doet soms mee.
Dus als u deze zomer iemand met een buik zo strak als een djembévelleke ziet rondlopen, dan weet u het wel.
Dat ben ik.
dinsdag 26 februari 2008
De knikker
mijn eerste opdracht voor de cursus columnschrijven
Zes ben ik. Ik hang aan mama’s hand. We gaan om vlees bij de slager in de straat. Ik staar een beetje ongemakkelijk naar de potige man in zijn bebloede schort. Ik ben bang, maar echt maar een heel klein beetje.
Mama tilt me op om een nummertje uit het rode bakje te scheuren. “Nummer 14, zeg het maar”.
De stevige slagersvrouw geeft me een opgerold plakje boterhamworst. Ze kijkt me samenzweerderig aan en knipoogt. Ik voel me speciaal. Het lijkt wel alsof we het grootste geheim van heel de wereld delen.
Waarom krijg ik nu eigenlijk nooit meer een stiekem stukje?
Mama bestelt: 100 gram van dit, 200 gram van dat, een centimetertje van nog iets anders. “Mag het 220 gram zijn, madame?”
Ik wacht geduldig en ga zitten op de houten plank voor de toog. Mama en de slagersvrouw lachen nog eens om die keer toen een van mijn zusjes geen gehakt maar gekakt bestelde.
Ik wacht, nog eventjes. Een voor een laat ik mijn benen wiebelen. Ik schuifel heen en weer.
“Mama”, fluister ik.
- “Wacht even, Saartje.”
“Maar mama..”
- “Ssst…”
“En dat is dan vijfentwintig frank terug, madame. Bedankt en tot ziens!”
Mijn ogen lichten op. Nu is het mijn moment. Hierop heb ik heel de ochtend zitten wachten. Ik kijk omhoog, mama bukt zich naar me toe. Ze geeft me het muntstuk en aait over mijn krullen.
Op de tippen van mijn tenen, met het puntje van mijn tong uit mijn mond, strek ik mijn arm uit naar het mannetje. Het zwarte kindje in het rode gewaad dat al die tijd in mijn ooghoeken stond te blinken. Nog even hoger, nog even…
Het geldstuk valt rinkelend in de gleuf, het mannetje knikt hevig. Het lijkt wel of hij echt “Bedankt!” zegt tegen me.
“Graag gedaan!” fluister ik tegen het negertje (toen mocht je dat nog zeggen) en ik geef hem een dikke zoen op zijn kale, knikkende, afgebladderde hoofd.
Zes ben ik. Ik hang aan mama’s hand. We gaan om vlees bij de slager in de straat. Ik staar een beetje ongemakkelijk naar de potige man in zijn bebloede schort. Ik ben bang, maar echt maar een heel klein beetje.
Mama tilt me op om een nummertje uit het rode bakje te scheuren. “Nummer 14, zeg het maar”.
De stevige slagersvrouw geeft me een opgerold plakje boterhamworst. Ze kijkt me samenzweerderig aan en knipoogt. Ik voel me speciaal. Het lijkt wel alsof we het grootste geheim van heel de wereld delen.
Waarom krijg ik nu eigenlijk nooit meer een stiekem stukje?
Mama bestelt: 100 gram van dit, 200 gram van dat, een centimetertje van nog iets anders. “Mag het 220 gram zijn, madame?”
Ik wacht geduldig en ga zitten op de houten plank voor de toog. Mama en de slagersvrouw lachen nog eens om die keer toen een van mijn zusjes geen gehakt maar gekakt bestelde.
Ik wacht, nog eventjes. Een voor een laat ik mijn benen wiebelen. Ik schuifel heen en weer.
“Mama”, fluister ik.
- “Wacht even, Saartje.”
“Maar mama..”
- “Ssst…”
“En dat is dan vijfentwintig frank terug, madame. Bedankt en tot ziens!”
Mijn ogen lichten op. Nu is het mijn moment. Hierop heb ik heel de ochtend zitten wachten. Ik kijk omhoog, mama bukt zich naar me toe. Ze geeft me het muntstuk en aait over mijn krullen.
Op de tippen van mijn tenen, met het puntje van mijn tong uit mijn mond, strek ik mijn arm uit naar het mannetje. Het zwarte kindje in het rode gewaad dat al die tijd in mijn ooghoeken stond te blinken. Nog even hoger, nog even…
Het geldstuk valt rinkelend in de gleuf, het mannetje knikt hevig. Het lijkt wel of hij echt “Bedankt!” zegt tegen me.
“Graag gedaan!” fluister ik tegen het negertje (toen mocht je dat nog zeggen) en ik geef hem een dikke zoen op zijn kale, knikkende, afgebladderde hoofd.
dinsdag 19 februari 2008
vrijdag 15 februari 2008
woensdag 13 februari 2008
De moeheid der dingen
Naar de winkel gaan lukt nog net. Koken werkt therapeutisch dus dat doe ik met plezier. Of ik doe het gewoon in de hoop dat het enigszins helpt. Na het eten installeren we ons in de zetel voor een rondje Man Bijt Hond en Friends en daarna maak ik van elke avond iets onvergetelijks, exclusiefs, impulsiefs.
Niet dus. Niks exclusiefs, niks spectaculairs. Ik val gewoon van 21u tot 23u30 als een blok in slaap in de zetel. Tot S. me wakker maakt (lees: de tv uitzet en het licht uitdoet) en ik plots weer 'écht wel tv aan het kijken was hoor'.
Ik sleep me de laatste dagen voort en met het fietsen is al helemààl iets vreemds aan de hand. Ik trap wel, maar er gebeurt niet veel. Het lijkt wel of ik in slow motion beweeg en alle andere mensen op normale snelheid. (okee, wie zich hier niets bij kan voorstellen kijkt maar even naar deze videoclip van Orbital).
Het anders zo vrolijke gepiep van mijn dynamo -fwiép-fwap, fwiép-fwap- is nu nog maar een flauw fietslichtgeluidafkooksel (als dat geen Scrabblematerial is!) -muwwem, muwwem, muwwem.
In de supermarkt sta ik mezelf bij de komkommers een beetje verdwaasd af te vragen waar de courgetten ook alweer waren gebleven.
En mijn ogen schieten vol tranen als ik weer eens bijna overhoop gereden wordt op straat (mensen, niet bellen en rijden tegelijk asjeblief).
Of als ik uit een huis de geur van varkenskoteletjes ruik - dat doet me denken aan thuis.
Of als ik besef dat het nog maar woensdag is.
Of als ik weer eens moet wachten op groen licht omdat ik niet meer snel genoeg kan fietsen. Nou ja, ik kan eigenlijk beter gewoon opsommen waar ik niet overemotioneel van word. En néé het ligt echt niet aan mijn regels.
En net als je wil beginnen aan de meeste deprimerende blogpost ooit. Net dàn staat het buurvrouwmeisje voor de deur met het prototype voor de StraatSlinger. Zo enthousiast dat je donkere gemoed op slag felroze kleurt.
Dan besef ik voor de zoveelste keer dat ik toch maar een dikke vette geluksvogel ben.
Zo. Ik ga maar eens mijn huisbroek aantrekken en een goeie tavernespaghetti klaarmaken. Huilen maar dan van uien.
En daarna stofjes voor de slinger kiezen!
Niet dus. Niks exclusiefs, niks spectaculairs. Ik val gewoon van 21u tot 23u30 als een blok in slaap in de zetel. Tot S. me wakker maakt (lees: de tv uitzet en het licht uitdoet) en ik plots weer 'écht wel tv aan het kijken was hoor'.
Ik sleep me de laatste dagen voort en met het fietsen is al helemààl iets vreemds aan de hand. Ik trap wel, maar er gebeurt niet veel. Het lijkt wel of ik in slow motion beweeg en alle andere mensen op normale snelheid. (okee, wie zich hier niets bij kan voorstellen kijkt maar even naar deze videoclip van Orbital).
Het anders zo vrolijke gepiep van mijn dynamo -fwiép-fwap, fwiép-fwap- is nu nog maar een flauw fietslichtgeluidafkooksel (als dat geen Scrabblematerial is!) -muwwem, muwwem, muwwem.
In de supermarkt sta ik mezelf bij de komkommers een beetje verdwaasd af te vragen waar de courgetten ook alweer waren gebleven.
En mijn ogen schieten vol tranen als ik weer eens bijna overhoop gereden wordt op straat (mensen, niet bellen en rijden tegelijk asjeblief).
Of als ik uit een huis de geur van varkenskoteletjes ruik - dat doet me denken aan thuis.
Of als ik besef dat het nog maar woensdag is.
Of als ik weer eens moet wachten op groen licht omdat ik niet meer snel genoeg kan fietsen. Nou ja, ik kan eigenlijk beter gewoon opsommen waar ik niet overemotioneel van word. En néé het ligt echt niet aan mijn regels.
En net als je wil beginnen aan de meeste deprimerende blogpost ooit. Net dàn staat het buurvrouwmeisje voor de deur met het prototype voor de StraatSlinger. Zo enthousiast dat je donkere gemoed op slag felroze kleurt.
Dan besef ik voor de zoveelste keer dat ik toch maar een dikke vette geluksvogel ben.
Zo. Ik ga maar eens mijn huisbroek aantrekken en een goeie tavernespaghetti klaarmaken. Huilen maar dan van uien.
En daarna stofjes voor de slinger kiezen!
dinsdag 12 februari 2008
Zon, zon, lieve zon, ik wou dat ik je pakken kon*
Van een dag als vandaag zou een mens lichtvoetig of toch op zijn minst vrolijk moeten worden. En dat word ik ook. Maar ik had vandaag liever een heimelijke snipperdag genomen, dan ernaar te kijken vanuit het vensterraam.
Dat ik iemand een wandelgids verkoop en mezelf dan hoor zeggen: "Veel plezier ermee, het is een ideale dag om te wandelen!", terwijl ik mij en mijn zere rug weer achter mijn bureau hijs om Dringende Administratieve Dingen af te handelen, daar kan ik meestal nog net mee leven.
Maar dat ik tijdens mijn middagpauze wat zonne-energie zit op te laden en me dan terug naar mijn bureautje moet reppen omdat ik nu eenmaal maar een half uur pauze heb, dat vind ik erg. Dat vind ik een héle spijtige zaak.
Ach, moeder, was ik maar zelfstandige geworden. Dan zou ik 's morgens vroeg en 's avonds laat misschien wel hard moeten doorwerken, maar ik had mijn zonne-energiepauze tenminste kunnen rekken zolang ik wou. Lekker lang de zon op mijn gezicht. Dat ik dan 's avonds wat langer moet werken, desnoods tot een gat in de nacht, dat zou ik er zeker voor over hebben.
Of werkloze, dat is misschien nog een goeie carrière voor mij. Maar wie zou dan de lening afbetalen?
Hey, ik heb tenminste toch een paar minuten zon gehad. En heel de dag uitzicht op een stralend park. Ik had het hoogstwaarschijnlijk erger kunnen treffen.
*en zit u nu lekker met dat melodietje in uw hoofd? de hele dag? goed zo!
Dat ik iemand een wandelgids verkoop en mezelf dan hoor zeggen: "Veel plezier ermee, het is een ideale dag om te wandelen!", terwijl ik mij en mijn zere rug weer achter mijn bureau hijs om Dringende Administratieve Dingen af te handelen, daar kan ik meestal nog net mee leven.
Maar dat ik tijdens mijn middagpauze wat zonne-energie zit op te laden en me dan terug naar mijn bureautje moet reppen omdat ik nu eenmaal maar een half uur pauze heb, dat vind ik erg. Dat vind ik een héle spijtige zaak.
Ach, moeder, was ik maar zelfstandige geworden. Dan zou ik 's morgens vroeg en 's avonds laat misschien wel hard moeten doorwerken, maar ik had mijn zonne-energiepauze tenminste kunnen rekken zolang ik wou. Lekker lang de zon op mijn gezicht. Dat ik dan 's avonds wat langer moet werken, desnoods tot een gat in de nacht, dat zou ik er zeker voor over hebben.
Of werkloze, dat is misschien nog een goeie carrière voor mij. Maar wie zou dan de lening afbetalen?
Hey, ik heb tenminste toch een paar minuten zon gehad. En heel de dag uitzicht op een stralend park. Ik had het hoogstwaarschijnlijk erger kunnen treffen.
*en zit u nu lekker met dat melodietje in uw hoofd? de hele dag? goed zo!
vrijdag 8 februari 2008
Eerste (ook een raar woord eigenlijk)
In de Humo van deze week worden tien bv’s gevraagd naar hun eerste. Eerste kus, eerste keer. Ik word helemaal lyrisch van eerste keren. Ook van laatste keren trouwens, maar die maak je misschien niet altijd even bewust mee.
Dertien was ik. Mijn favoriete nichtje en ik gingen met wat vrienden naar de kermis. Die avond verscheen trouwens ook de eerste (en tegelijk de laatste) fles appeljenever ten tonele. Ik was dus niet bepaald nuchter, gelukkig maar misschien. Wie weet zat ik hier nu anders nog te wachten op Jeremy.
Ik had namelijk een hele voorstelling van hoe die eerste kus moest zijn. De jongen moest er minstens uitzien als Jeremy uit de clip van Pearl Jam, inclusief grunge-hemd en mysterieuze blik. En hij moest razend knap zijn. En beschikken over een voortreffelijke tandhygiëne, dat spreekt voor zich. We zouden mekaar eerst goed leren kennen, en op het moment sûpreme zou hij nét de juiste woorden zeggen, zachtjes over mijn haar aaien en me teder kussen.
Maar nikste romantiek: ik was dus dronken en alle jongens zagen er die avond uit als Jeremy. Alleen heette hij Djamel en hij kuste als een betonmolen. Dames en heren, mijn eerste kus was een ramp. En toch was ik euforisch achteraf en ik wou alleen nog meer, meer, meer!
Gelukkig was ik twee weken ‘op vakantie’ bij mijn nicht in Gent dus dat wilde de volgende avonden zeggen: weer kermis, meer kussen.
Ja, ik ben er direct stevig ingevlogen. Laten we zeggen dat ik een nieuwe hobby had. Zo ontdekte ik dat niet alle jongens zoenen alsof iemand per ongeluk de fast forward-knop heeft ingedrukt en dat er een heel boeiend arsenaal aan kustechnieken bestaat. Jaja. Dat was mijn eerste kus. Of beter: mijn eerste kusdriedaagse.
En dan nu: een bekentenis. Ik weet niet meer hoeveel jongens ik intussen gekust heb. Erg he. Ja, raap uw onderkaak nu maar weer op van de grond en spreek vooral niet uit wat u net wilde gaan zeggen.
Ik kan wel beginnen aan een opsomming, maar die zal altijd onvolledig blijven. Mijn dagboeken van die tijd brengen nog enige opheldering, toch blijft het lijstje (de Lijst) onvolledig: de niet-noemenswaardige zoeners werden namelijk niet vermeld. Ik was best onverbiddelijk, toen.
Heel mijn puberteit is een aaneenschakeling van kussen, vrees ik. Of nee, ik vrees niks, het was verdorie fantastisch! Want oh! Er zaten me daar een paar heerlijke kussers bij, daar in mijn lijstje! Ik krijg het nog altijd warm bij de herinnering eraan. Eentje kus ik zelfs nog elke dag.
O ja. Nog snel enkele mythes uit de wereld helpen. Jaren later bleek namelijk dat veel mensen heel die tijd dachten dat ik allerlei andere Vieze en Smerige Dingen met die jongens deed – en ook een beetje omdat mijn schoon ouders meelezen: niet dus! Kussen was zo goed als het enige wat er gebeurde.
Die andere eerste, die was voor S. En acht jaar later ben ik daar nog altijd even blij om.
Dertien was ik. Mijn favoriete nichtje en ik gingen met wat vrienden naar de kermis. Die avond verscheen trouwens ook de eerste (en tegelijk de laatste) fles appeljenever ten tonele. Ik was dus niet bepaald nuchter, gelukkig maar misschien. Wie weet zat ik hier nu anders nog te wachten op Jeremy.
Ik had namelijk een hele voorstelling van hoe die eerste kus moest zijn. De jongen moest er minstens uitzien als Jeremy uit de clip van Pearl Jam, inclusief grunge-hemd en mysterieuze blik. En hij moest razend knap zijn. En beschikken over een voortreffelijke tandhygiëne, dat spreekt voor zich. We zouden mekaar eerst goed leren kennen, en op het moment sûpreme zou hij nét de juiste woorden zeggen, zachtjes over mijn haar aaien en me teder kussen.
Maar nikste romantiek: ik was dus dronken en alle jongens zagen er die avond uit als Jeremy. Alleen heette hij Djamel en hij kuste als een betonmolen. Dames en heren, mijn eerste kus was een ramp. En toch was ik euforisch achteraf en ik wou alleen nog meer, meer, meer!
Gelukkig was ik twee weken ‘op vakantie’ bij mijn nicht in Gent dus dat wilde de volgende avonden zeggen: weer kermis, meer kussen.
Ja, ik ben er direct stevig ingevlogen. Laten we zeggen dat ik een nieuwe hobby had. Zo ontdekte ik dat niet alle jongens zoenen alsof iemand per ongeluk de fast forward-knop heeft ingedrukt en dat er een heel boeiend arsenaal aan kustechnieken bestaat. Jaja. Dat was mijn eerste kus. Of beter: mijn eerste kusdriedaagse.
En dan nu: een bekentenis. Ik weet niet meer hoeveel jongens ik intussen gekust heb. Erg he. Ja, raap uw onderkaak nu maar weer op van de grond en spreek vooral niet uit wat u net wilde gaan zeggen.
Ik kan wel beginnen aan een opsomming, maar die zal altijd onvolledig blijven. Mijn dagboeken van die tijd brengen nog enige opheldering, toch blijft het lijstje (de Lijst) onvolledig: de niet-noemenswaardige zoeners werden namelijk niet vermeld. Ik was best onverbiddelijk, toen.
Heel mijn puberteit is een aaneenschakeling van kussen, vrees ik. Of nee, ik vrees niks, het was verdorie fantastisch! Want oh! Er zaten me daar een paar heerlijke kussers bij, daar in mijn lijstje! Ik krijg het nog altijd warm bij de herinnering eraan. Eentje kus ik zelfs nog elke dag.
O ja. Nog snel enkele mythes uit de wereld helpen. Jaren later bleek namelijk dat veel mensen heel die tijd dachten dat ik allerlei andere Vieze en Smerige Dingen met die jongens deed – en ook een beetje omdat mijn schoon ouders meelezen: niet dus! Kussen was zo goed als het enige wat er gebeurde.
Die andere eerste, die was voor S. En acht jaar later ben ik daar nog altijd even blij om.
zondag 3 februari 2008
Chocoladevlagen
Zo om de zoveel maanden krijg ik een chocoladevlaag. Dan wil ik dat heel het huis naar chocolade ruikt en dan moet en zal ik chocoladekoekjes of -cakejes bakken. (Of als ik te lui ben zit ik me de hele dag een ongeluk te breken aan die heerlijke, onverantwoord grote tabletten pure Cote d'Or. Maar dat laat ik voor de gezelligheid even achterwege.)
Anyway. Wat u vast liever wil weten: ik heb een leuk recept voor chocoladecakejes gevonden (hierzo). Het is een recept zoals ik ze graag heb: snel klaar, alles-in-één-kom, niet teveel geklungel en met ingrediënten die je meestal allemaal wel in huis hebt. Of daar zorg je toch gewoon voor als je deze cakejes geproefd hebt. O ja, de leuke papieren vormpjes zijn van de Hema.
PS: voor diegenen die het zich mochten afvragen: ik heb geen intenties om een nieuwe Coolinary te worden. Ik heb gewoon een nieuwe, supergoeie oven!
Abonneren op:
Posts (Atom)