Hoe ik het strafste en het mafste deed wat ik ooit al heb gedaan

Ja! Ik ben terug! Terug op de planeet der niet-waggelende, mobiele, actieve mensen.
En met een heel nieuwe ervaring in mijn rugzak: die van bevallen zonder epidurale! Dat ze daar maar eens een belevenis-cadeaubon voor maken: 'bevallen zonder verdoving'. Een succes dat dat zou worden!

Hier komt het verhaal.

De gynaecoloog had gegokt dat Rosie op 1 mei tevoorschijn zou komen. Die dag moesten we sowieso even aan de monitor om te kijken hoe het ging. Ik had op voorhand een bevriende vroedvrouw (die ook in het ziekenhuis werkt waar ik ging bevallen) gevraagd om bij de hele bevalling te zijn. Toen ze voelde dat ik al wat opening had, heeft ze mijn vliezen gestript (lees: de vliezen manueel een beetje loswroeten van de baarmoederwand (uhu!). Dat zou alles een beetje kunnen stimuleren.

Meer dan vier uur stevige rugpijn leverde het helaas niet op. Dacht ik. Een flinke dut later ging het wel weer en gingen we met drie nog even naar een buurtfeest en op een terrasje van de zon genieten.

"Nog niks aan de hand," dacht ik. "'t Zal niet werken bij mij, dat strippen, die vroedvrouw heeft mij goed liggen, verdorie."
Maar toen kon ik 's nachts niet slapen. En zat ik om 1u30 beneden in de zetel weeën op te vangen. De hele stapel achterstallige tijdschriften ging erdoor. Ongeveer acht minuten tussen de weeën. Lang leve de buikademhaling! Tijd zat. Dacht ik.

Als ik rondstapte kwamen de weeën ongeveer om de vier minuten. Oei. Hadden ze bij de prenatale kine niet gezegd dat je bij een tweede naar het ziekenhuis moest als je om de vijf minuten weeën had? Oké. Toch maar eens de wederhelft wakker maken. Intussen was het ook al 4u30, een fatsoenlijk uur om op te staan, leek mij.

Op weg naar het ziekenhuis speelde dit liedje op de radio. Totaal niet toepasselijk maar vanaf nu wel voor eeuwig geassocieerd met weeën.

Om 5u45 onderzocht de vroedvrouw van dienst hoeveel opening er al was.
"This better be good," dacht ik. "Ik heb hier geen halve nacht weeën zitten opvangen om nog altijd maar 1 centimeter te hebben!" Bleek ik al op 5-6 centimeter te zitten.

Oké, tijd voor het echte werk. We belden onze persoonlijke vroedvrouw Ellen uit bed en ik belandde in het bed, op de zitbal en uiteindelijk in het bad met de douchekop op mijn onderrug gericht. Tussen de weeën door hing ik in trance als een lappenpop aan de rand van de badkuip.

De opening na een uur badtijd: 7-8 centimter. Jihaa!
"Sarah!" riep Ellen enthousiast uit, "ik wil uw vliezen breken!"
"Néé, dan doet dat nog meer pijn en dan kan ik geen epidurale meer vragen en ik ga dat niet kunnen en dat doet zoveel zeer en dat gaat nooit lukken." jammerde ik.
"Jawel," zeiden Ellen en Sven in koor, "dat gaat u zeker lukken! En anders is de Man met de Spuit direct hier."
En zo speelden we nog een tijdje overtuiging-geweeklaag-ping-pong en uiteindelijk liet ik me overhalen om de vliezen te breken. Ongeveer gelijktijdig was daar die befaamde persdrang en werd ik overvallen door iets dat ik echt niet anders kan omschrijven dan een overweldigend oergevoel.

Ik smeet mijn bril door de kamer en ook het topje dat ik nog aanhad zwierde ik uit. Ik zweette als gek en ik kon niks aan mijn lijf verdragen. Ik moet ongeveer de hele gang bij elkaar geroepen hebben. En toen moest ik het hoofdje er nog uit krijgen. Toén heb ik pas de hele gang bij elkaar geroepen. My god, wat was dat, seg!

Hierbij de top tien van meest geroepen dingen:

1. Dat brandt!
2. Ik kan dat niet!
3. Geef mij die spuit!
4. Die blijft erin zitten!
5. Ik krijg die daar nooit uit!
6. Ik kan niet meer!
7. WAAAHRGH!
8. Haal die daar uit!
9. Waar zit gij mee te lachen?
10. Dat doet zéér!

Maar om 8u45, na nog geen tien keer persen (denk ik tenminste) was het hoofdje eruit en was het ergste achter de rug. Het volgende dat ik mij herinner is een happende, glibberige dochter die op mijn blote lijf werd gelegd en een ongelofelijk adrenalinestoot door heel mijn lijf. YES, I CAN!

Na een heerlijk knuffel- en snuffeluurtje (er gaat toch niks boven de geur van uw pasgeboren, bloedeigen kind), de hechtingen (auwie) en de nageboorte (zo'n groot ding jong, die moederkoek!) stond ik recht en ging ik eens wat kleren uitkiezen om aan te trekken.

"Jààà!", riep Ellen. "Dàt is bevallen, se!"

Inderdaad. Dàt is bevallen.