Wij trokken eens naar Utrecht.
De dochter lieten we achter bij een stel contente grootouders.
Wij sprongen met een krant en een meeneemkoffie op de trein richting 'Olland.
En we zagen dat het goed was.
Ze hebben daar bijvoorbeeld elke zaterdagvoormiddag een lapjesmarkt.
De regen was spijtig voor mijn kooplust, maar gunstig voor mijn portemonnee.
Verder is daar ook de hoogste kerktoren van Nederland.
Het deel tussen de toren en de kerk zelf
werd ooit blijkbaar verwoest door een storm,
waardoor er nu een brede straat door de kerk loopt. Echt.
En zalig prachtige grachten.
Een beetje zoals Amsterdam maar dan zonder de luidruchtige toeristen.
Zondag zagen we zelf verschillende kajakkers op het water!
Eén van de hoogtepunten van onze Nederlandse dagen is altijd... borreltijd!
Stom eigenlijk, want bitterballen en pintjes, die hebben ze hier natuurlijk ook.
Maar toch, maar toch.
Tussendoor nog efkes stoefen met mijn lief/man.
Ook een paar fijne platenwinkels, daar in Utrecht.
De winkel op deze foto wint de award voor hoogste
High Fidelity-gehalte.
Maar dan the final episode, waarin de twee hoofdrolspelers op pensioen zijn
en toch nog elke dag wat voor zich uit gaan zitten brommen.
We sliepen in een mooi, gezellig hotelletje:
Mary K.
Daar deden we iets wilds.
Iets wat we van ons hele leven nog nooit gedurfd hadden.
En zelfs zonder op voorhand te weten hoeveel het ons zou kosten.
We pakten iets uit de minibar. Woehaa!
terecht een gevestige waarde in de stad.
Zoveel hoekjes en kantjes dat die zaak had,
en overal vonden ze wel een plekje voor hongerige gasten.
Dat moet je die Nederlanders toch nageven:
ze zijn echt heel creatief met elke centimeter ruimte die ze kunnen benutten.
Ik weet niet wat dat is met mij en ontbijtzaken,
maar telkens als ik in ééntje kom, krijg ik de neiging om er zélf een te openen.
Dat lijkt mij zo romantisch en idyllisch en rustgevend en zen:
koffietje drinken, taartje bakken, pistoleetjes halen, sapjes persen, ...
Maar dat stel ik me allemaal ongetwijfeld veel rooskleuriger voor dan het echt is.
Het menu van de Bakkerswinkel bevatte trouwens nog een subtiele hint.
Dat zagen we trouwens in meerdere horecazaken in Utrecht.
Eén jongeman werd ook daadwerkelijk aangesproken toen hij zijn telefoon toch bovenhaalde.
Nog niet zo'n stom idee, vind ik!
Utrecht is natuurlijk ook de stad van Dick Bruna, oftewel mijnheer Nijntje.
Ik denk dat kleine kindjes hier echt hun hart kunnen ophalen.
Voor ons was het allemaal een beetje kort en beknopt -
buiten het filmpje dat toonde hoe Mr. Bruna die Nijntjes nu eigenlijk tekent: fascinerend!
Stiekem bleven we eigenlijk een beetje op onze honger zitten.
Maar dat maakte op zich niet uit: konden we sneller gaan borrelen!
Want dat is toch wat ik altijd het hardste kan missen nu we een dochter hebben.
De brunch laten overgaan
in een tussendoortje
in de lunch
in de borreltijd
in het avondeten.
Intussen moet er niks,
alleen maar de krant lezen en winkelen en bijpraten en koffie drinken.
En toch: als we dan na een weekendje die prachtdochter van ons terugzien,
dan is de liefde weer eens zo groot.
Hoera voor Utrecht, hoera voor ons!
(en ook hoera voor de grootouders!)
