woensdag 29 februari 2012

Cadeautje

Zomaar centen in een envelop steken, ik doe dat niet graag. Een zelfgemaakt pop-upkaartje maakt het dan net iets persoonlijker. Toch?


zaterdag 25 februari 2012

Lekkere Vrijdag #3: New York, baby!

Gisteren pikten we de Lekkere Vrijdag-draad weer op. De hapjes: een soortement van zelfgemaakte guacamole (niet makkelijk met een halfrijpe avocado - en ja, ja, niet goed voor de voetafdruk, maar ik had een snuifje zomer nodig, oké) en witte dipsaus, gemaakt van een soortement van mierikswortelsmeersel dat blijkbaar bedoeld was als lekker beleg op de boterham - maar dat was dus absoluut niet lekker. Toch niet op een boterham. Gelukkig werd dat met wat yoghurt erbij wel een supergoeie chippendip!

Maar dan de topper van de avond: de Hotdog New York StyleDang, dat was lekker! Zo lekker dat de Ikea-hotdog sinds gisterenavond zware concurrentie heeft gekregen. Want geef toe, het beste aan dat hele Ikea-bezoek is toch nog altijd die gore hotdog op het einde. Met spijt als dessert...

Want met Ikea-hotdogs is het zoals met frieten: die ruiken meestal beter dan ze smaken en achteraf ligt dat toch maar op uw maag. Maar goed, spijt is wat de koe sch*t, dus maakte ik gisteren gewoon zelf een hotdog, zij het een gepimpte - en met vegiworstjes, minstens zo lekker!

Daarna nog een paar afleveringen van Mad Men en we waanden ons helemaal in New York. Wishful thinking, zeker?

Enfin, de conclusie van de avond: no more Ikea-hotdogs for me. Tenzij ze deze maken:


donderdag 23 februari 2012

Het Friest hier



Foto's via hier en hier.

In juni trekken wij een week naar Friesland en de Waddeneilanden. Oh, oh, de namen van die dorpjes en de taal alleen al doen me watertanden.  Efterdoar, sippelsop, tige tank - wie zegt dat je helemaal naar het andere eind van de wereld moet voor exotiek?

Maar nu mijn vragen:
waar is die idyllische, rustige (!) camping waar we met dat oude VW-busje kunnen logeren?
En wat mogen we zeker niet missen?
En wat moeten we absoluut eten?
En, en, en...?


Ja. Roept u maar.

woensdag 22 februari 2012

Akkoordje

Oké, Lente, here's the deal. Kom gewoon uit uw kot. Ik heb het wel gezien, gisteren zijt ge al eens om het hoekje komen piepen. Ik weet het wel. Maar ge moet niet meer doen alsof. Kom gewoon tevoorschijn. Doe maar, en trek u niks aan van die stomme Winter. Laat hem doen. Laat hem maar denken dat hij de koning is en al. Wij weten wel beter. Gij en ik.

Meneer heeft zijn pleziertje nu wel gehad. Met zijn miezerige, donkere dagen waarvan ge alleen maar met een dekentje in de zetel naar een film wilt kijken. Een mens kan toch niet elke dag onder een dekentje gaan zitten, zeker.

Nee, Lente, dan vind ik u veel toffer. Ik sta achter alles wat gij doet. Al licht als ik ga werken en nog altijd licht als ik thuiskom: heerlijk. Fietsen zonder handschoenen: yes. Geen ambetant plastic dink meer over de buggy: graag. Vogelgefluit: joepie.

Dus, voilà, Lente. Ik denk dat ge het wel begrepen hebt. Ik wil u. Nu. Maakt dat ge hier zijt! Ik zal niks tegen Winter zeggen, beloofd. Want hij kan wel denken dat hij de koning is, maar Lente, gij zijt de koningin.

vrijdag 17 februari 2012

En hoe zou het eigenlijk zijn met...

... de kinderkamer? Goed! En af! Zelfs de plintjes en al. Ik kan het zelf nog niet eens geloven.

Er is het mooie behang waar onze dochter elke avond eens aan moet voelen. Er zijn de nog op te hangen kadertjes die ze elke avond eens wilt zien. Er is de vakkundig buiten beeld gelaten Ingemaakte Kast (zonder ons Irène, wel met rommel). Er zijn de vriendjes waar ze elke avond eens over aait. Er zijn de te korte, oude gordijnen waar we nu stilletjes over gaan zwijgen. Er is het zeteltje dat van Gent naar ons huis verhuisde op een vroege zondagochtend.

Maar het meest trots ben ik toch wel op de schouw-vulling. Met een stevige mousse van bij de Marokkaan en zelf -ik zal het nog eens herhalen: zélf- overtrokken! En de ieniemienie kussentjes. Ik, dus. Met mijn naaimachine. Zonder één keer te vloeken. Ja. Straf, he. Anna heeft het ding nog geen blik waardig gegund, maar dat komt nog wel. Ooit.




vrijdag 10 februari 2012

In een flits

Onze dochter lijkt als twee druppels water op haar vader. Vanbuiten en ook een beetje vanbinnen. Allebei een echte Tweelingen, zullen sommigen zeggen, extravert en sociaal. Want waar ze ook komt, ze is content als er volk is. Volk om naar te kijken. Om te aaien. Om haar handjes naar uit te steken. Om naar te lachen.
Lang moet je dus niet nadenken om te zien van wie ze de dochter is.

Maar de laatste weken gebeurde het een paar keer. Dan zie ik niet meer alleen mijn lief in haar, maar dan lijkt het alsof ik in een spiegel kijk. Een teletijdspiegel, met een goeie dertig jaar er tussenin. Wat een vreemd gevoel om plots een miniversie van jezelf voor je te hebben. Maar als ik dan eens met mijn ogen knipper en wat dichterbij schuif om nog eens goed te kijken, is het moment alweer voorbij. In een flits.

zondag 5 februari 2012

Lekkere Vrijdag #3 of De Dag Waarop Mijn Boterhammen van 's Morgens 's Avonds nog op Mijn Maag Lagen

U vermoedt het al: ook de derde versie van onze Lekkere Vrijdag was minimaal. Zeg maar nihil. Mijn lief trok nog een pizza van onze goeie vriend Dr. Oetker uit de diepvries, maar ikzelf heb niks gegeten. Tenzij u 'cola' als een volwaardig avondmaal beschouwt, dan heb ik rijkelijk gedineerd. Maar meer dan dat ging er jammer genoeg niet in. Gelukkig had ik de dag ervoor al lekker gekookt (wederom: dank u, Jeroen, voor het recept), maar wat er toen gebeurde, las u al in de vorige post. 

Nochtans heb ik niet de hele dag in pyjama op de zetel gelegen, nee, integendeel. Ik liet mij en mijn protesterende maag gewillig rondvoeren door... Genk!
"Wat is dààr nu te beleven?", hoor ik u al denken. Awel: véél! We reden van 's ochtends tot 's avonds van Winterslag over Waterschei, langs C-mine naar een Turkse moskee over het Nationaal Park Hoge Kempen naar de Cristal Arena en nog veel meer. En toen ik me uitgeput en met een vol hoofd liet zakken in de zachte treinzetels had ik dus nóg niet alles gezien! Maar binnenkort kan u dat allemaal uitgebreid lezen in het reisgidsje "20x Logeren en Genieten in Genk". Coming soon in een boekhandel near you.

Ik wou u nog even meegeven hoe vreemd het is dat een maag kan weten wanneer een mens terug thuis (en terug op zijn eigen toilet) is, maar het zal voor een andere keer zijn. Ik moet namelijk mijn snotty dochter gaan entertainen. Die heeft net een speciaal talentje van zichzelf ontdekt:

donderdag 2 februari 2012

De dag waarop ik niet het beste idee ooit had

Na een paar dagen van twijfel, kwam vanavond tante Rosa op bezoek. Welkom tante Rosa, zet u. En blijft gerust nog efkes, echt. Want na nog geen 8 maanden hoeft een nieuwe baby echt nog niet meteen voor mij. Geef mij nog maar even de tijd om op café zonder schuldgevoel alles van de drankkaart te bestellen.

Dus toen ik vanavond de keuken kwam binnengestormd en opgelucht de blijde boodschap "Ik heb mijn ré-gels!" tegen mijn man gilde, was het dus niet zo'n goed idee dat mijn schoonouders toen ook al binnen waren gekomen.

Eén tel staarden we elkaar verbouwereerd aan, mijn schoonmoeder zei: "Doeme!" en toen lagen we alle vier op de grond van het lachen.

Ach, ja.