vrijdag 29 april 2011

Het Verhaal van de Navel

Wat voorafging
Een tijdje geleden voor het slapengaan kleedde ik me uit op de slaapkamer. Niet veel later kwam ik in paniek terug naar beneden gestormd, waar Sven nog rustig wat zat te lezen.
Verschrikt riep ik uit: "Het is aan het gebeuren!!"
Mijn wederhelft keek me met grote ogen aan, sprong recht en graaide alvast de autosleutels en het valiesje (waar nog helemaal niks inzit) bij elkaar. Tegelijkertijd riep hij even hard terug: "WAT is aan het gebeuren?!"
"Eh, mijn navel is naar buiten aan het komen..." stamelde ik.

Waarom het gebeurde
Nu weet ik niet hoe het met u zit, maar ik heb 'iets' tegen mijn navel. Ik vermijd zoveel mogelijk om eraan te komen en zelfs mijn lief maakt best ten allen tijde een grote bocht rond dat putje in mijn buik. Ik weet niet waar het vandaan komt of wat de oorzaak is van dit navelcomplex maar het is er. Ontegensprekelijk.
Het zal u dan ook niet verbazen dat ik niet uitkijk naar het moment waarop mijn navel -dertig jaar lang een lieflijk putje, nu een opengerokken vlakte met één dieperliggend bultje in het midden- eruit gaat floepen.
Maar nu weet ik in elk geval wel wat ik best niét roep op dat moment. :-)

woensdag 27 april 2011

Ik vraag me af waarom ik...

... patatten zeg, maar toch altijd netjes aardappelen op mijn boodschappenlijstje schrijf.

dinsdag 26 april 2011

Als ge op vakantie zijt, kunt ge niet bloggen

Als ge schelpen moet rapen, garnalen wilt pellen en zandkastelen moet bouwen ook niet.
Als ge met uw lief naar de Ardennen gaat ook niet.
Als ge daar heel de dag door druk bezig zijt met kaasblokjes en sosiskes snijden, biertjes/appelsapjes drinken, boekskes lezen en dutjes doen ook niet.
Als ge dan ook nog eens potjes chocomousse op uw 32 weken dikke buik wilt laten balanceren, zeker niet.
En als de nogal corpulente bovenburen u wakker houden met hun nachtelijke gerampetamp al helemaal niet.
En bloggen gaat ook niet als er zo'n tof domein als het Domein van Chevetogne te ontdekken valt (Mensen! Daar is een Tiny-wandelpad! Maar dan van Martine).
Wat zeker ook niet helpt is steunkousen moeten dragen bij +27°.
En als ge samen met uw lief in uw gîte op de laptop de laatste hand legt aan het geboortekaartje, dan is bloggen ook niet echt topprioriteit.
En als ge dan op de terugweg naar huis bij uw zus langsgaat en de auto vol met babyspullen laadt, waardoor ge de volgende dag spontaan in een opruim- en kuiskramp schiet, dan komt bloggen er meestal ook niet van.

Maar ooit komt het weer goed met mij, hoor. Laten we dat afspreken.










vrijdag 15 april 2011

Smeltgevaar

Mensen die niet van babytoestanden houden kunnen beter nu wegzappen want dit wordt een post vol zeemzoet gemijmer. Over een gynaecologe die zegt dat we vanaf nu -dertig weken en drie dagen ver- wel mogen beginnen aftellen. Over een baby die al 2,100 kg en 42 cm groot is (slik!). Onze baby, die erop los trapt, stampt, hikt en ronddraait.

En over ons huis dat zich héél langzaam maar zeker vol übercute, hier-kan-ik-me-zo-ons-babietje-in-voorstellen-spullen begint te vullen. Met frisgewassen ieniemienie rompertjes die plots op ons droogrekje hangen. En bedjes die gekeurd en gekozen worden. En... deze té coole pakjes waar Sven zijn mama onlangs mee afkwam. Pure vintage waar Sven zelf ook nog in heeft liggen friemelen als baby.

Ooh, smelt, smelt, smelt!

maandag 11 april 2011

Gekidnapt worden is leuk maar...

... gekidnapt worden naar De Hoge Veluwe voor een zonnig fietstochtje en het Kröller-Müller Museum door vijf zalige madammen, bubbels drinken, picknicken, aardbeientaartjes eten en overnachten in een heerlijke B&B is nog leuker!


 Kent u Jezus niet?

 Jezus kent u wel!





En afsluiten met The Red Hat Society op de achtergrond

vrijdag 8 april 2011

Ik dacht, ik zeg het even.


Voilà.
Dus: rood en groen = wit, goud = fondant, blauw = melkchocolade.

Gedaan met de pogingen om half opengeprutste papiertjes eruit te laten zien alsof nog niemand er is aan geweest.

Bloot

Mijn lief zit in Kopenhagen met Mr. Coolinary. Over een uurtje ongeveer schuiven ze hun voeten onder tafel bij Noma, het beste restaurant in de wereld potdoeme. En verder lijkt het of de rest van de wereldbevolking druk bezig is met paasvakantieplannen maken.

En ik blijf thuis. Workie workie. 't Is te zeggen: zaterdag word ik blijkbaar gekidnapt door een paar vriendinnen onder het mom van een laat trouwcadeau. Ze hebben me alvast verzekerd dat ik niet met een konijnenstaartje moet gaan rondhuppelen - hoezee! Maar ik ben wel razend benieuwd naar waar het tripje gaat! Binnenkort staan er ook nog een weekendje zee en een weekendje Ardennen op de planning.

En dat is prima. Want of ik nu in de zon zit op het terras van het café om de hoek, of ik sip melk uit een kokosnoot aan de andere kant van de wereld, vakantie zit vaak meer in je hoofd dan in je agenda.

Er is alleen één regel die nooit -maar dan ook nooit- geschonden mag worden:
Als je aan zee bent, moet je met je blote voeten in het water.

Prettige vakantie iedereen!

maandag 4 april 2011

Wie zoekt die vindt

Voor Zonneland kreeg ik meteen een paar leuke opdrachten. Eén ervan is de rubriek 'Later word ik...'. Hiervoor moet ik kinderen tussen 10 en 12 jaar interviewen die nu al zeker weten wat ze later willen worden. Concreet zoek ik kinderen die dromen van een job als boer * cameraman-/vrouw * sportman/-vrouw * kok * iets universitairs.

Als je een kind kent dat graag in Zonneland zou staan met een interview en een foto, mag je me altijd mailen! Op het einde van deze week maak ik een selectie en komt de jongen of het meisje te weten of en wanneer het interview doorgaat.

Even alles op een rijtje. Ik zoek:
- jongens en meisjes
- tussen 10 en 12 jaar
- nu al overtuigd van wat ze willen worden
- mogelijke beroepen: boer * cameraman/-vrouw * sportman/-vrouw * kok * dokter/ingenieur/... (iets aan de universiteit)

Merci!

zaterdag 2 april 2011

Een jaar zonder

Vandaag is het precies een jaar geleden dat bomma patatjes voor eeuwig bij de Jos op een wolk kroop en we voor de laatste keer een kus op haar koude wangen plantten.

Dus kookten we patatjes uit een van haar oude potten en keken we nog eens extra lang naar haar foto, die altijd over onze schouder meekijkt als we aan het eten zijn.

Zou zij de zon van vandaag geregeld hebben? Zou het hààr bloed zijn, dat tenslotte ook door de aderen van haar eerste achterkleinkind stroomt, dat ervoor zorgde dat onze baby vandaag de hele dag lang extra actief was? Zou ze het daar een beetje naar haar zin hebben, met haar benen bungelend langs die wolk naast de man van haar leven? En zou ze het merken, telkens als we plots, vaak in een flits, weer even aan haar denken?

Dag lieve Anna, groetjes van ons drie.